Ez daukagu galtzeko ezer, hori da pena
Donostiako Zinemaldiko 62. edizioaren palmaresak utzi duen zaporeak badauka zerikusirik aurreikuspenekin: parte-hartzaile guztiek daramatzate kopetan pintatuta espero dezaketenaren marra gorriak. Ez da gauza bera Sail Ofizialean eskubide osoz sartu zarela pentsatzea edo egotea bera garaipentzat hartzea.
Bada lorpena: Loreak filmak historia idatzi du dagoeneko. Baina edizio honetatik txaloak baino zerbait gehiago eraman izan balitu, ondo mereziak izango ziren.
Zazpi sari nagusietatik lau Espainiako zinemarentzat izan dira. Nork esan du kontzesioa? Festibal hau marko batean kokatzen da, Espainiako industriarentzat garrantzitsua da. Eta horregatik segurata lokartuaren aurretik bezala pasatzen dira maisulan gisa ondo egindakoak izanagatik Berlin, Venezia edo Cannes hanka puntetan zeharkatuko zituzten ekoizpen batzuk.
Magical girl eta La isla mínimak ekarri dute berritasunik dena den, formalki baino, filmek duten irakurketa politikoan. Espainiako Trantsizioaren Kultura, gai batzuk sistematikoki baztertzen zituen narratiba gisa, amaitzen ari dela seinalatzen dute bi film horietan agertzen diren elementuek.
Euskal zinemak itxaron egin beharko du Zinemaldira espektatiba handiagoekin hurbiltzeko, agintariek hemen ikus-entzunezko industria sendo baten aldeko apustua egin arte, gero industria horrek festibalean zer edo zer irabazteko izan dezan. Momentuz, galtzeko deus ez edukitzearen lasaitasuna besterik ez dugu. Igualekoak dira zerbait irabazi behar duenaren urduritasunak.
Lasa eta Zabala, Negoziatzailea eta Loreak. Interesa piztu duten eta Donostiako Zinemaldian ikusiko ditugun hiru film horietan elkarrekin aritu dira Ane Muñoz Mitxelena eta Josean Bengoetxea, script lanetan lehena eta aktore moduan bigarrena. Hori gutxi ez eta... [+]
O favorito para alzarse co premio á mellor produción de Euskal Herria foi LOREAK, pero o premio foi para negociador de Borja Cobeaga. E quedámonos estupefactos, porque nos pareceu sinxelo Negociador, baseado nas conversacións mantidas polo lehendakari do PSE, Jesús... [+]
Bukatu da Donostiako Zinemaldiko 62. edizioa eta palmaresak utzi duen zaporeak badu zerikusirik espektatibekin. Ez da gauza bera Sail Ofizialean eskubide osoz sartu zarela pentsatuta joatea edo egotea bera garaipentzat hartzea.
Euskal Herriko ekoizpen onenaren saria irabazteko faboritoa Loreak bazen ere, Borja Cobeagaren Negociador lanak lortu du garaikurra. Eta zur eta lur geratu gara, xinplea iruditu baitzaigu Negociador, Josu Egiguren PSEko lehendakariak ETAko kideekin izandako elkarrizketetan... [+]
Bazkalosteko siesta dramatizatzeko jartzen duten telefilm horietako baten tankera hartu diot Vie sauvage ekoizpen frantziarrari. Semeak bahitu eta hamar urtez inguru urbanoetatik kanpo heziko dituen aitaren istorio ahul xamarrarekin bukatu da Sail Ofizialean lehian ziren... [+]
Intuchables arrakastatsuaren zuzendariek itxi dute Sail Ofiziala, immigrazioa bezalako gai konplikatuarekin tragikomedia bat eginez.
Banatu dira Donostiako Nazioarteko Zinemaldiaren 62. edizioko sariak. Magical girl film espainiarrak irabazi du Urrezko Maskorra eta La isla mínima, espainiarra hau ere, izan da sari gehien jaso dituen beste lana.
Krisi ekonomikoaren aitzakian egindako eskubide sozialen murrizketak eta horiek gizartean sortzen duten ezinegona dira Isaki Lacuestaren Murieron por encima de sus posibilidades filmak komedia zoro bat egiteko probesten dituen lehengaiak.
Danis Tanovic-ek film bakarra baino, bi ekarri ditu Sail Ofizialera: Tigers salaketa pelikula bat da eta salaketa pelikula bat egiteko zailtasun legalei buruzko filma ere bai.
Pablo Escobar narkotrafikatzaile ospetsua, eta Benicio del Torok berau nola irudikatu duen ikustea dira Escobar: Paradise lost pelikularen amu zinematografiko eta komertzial nagusiak. Baina ze pena, bigarren mailako pertsonaia da Escobar, pelikulako gaizkilea, eta hain figura... [+]
Lasa eta Zabala hasten den moduak konbentzitu nau gutxien, baina filmak aurrera egin ahala errealismoan eta gordintasunean irabazten du.
Aurreiritziekin sartu naiz Magical girl ikustera, film luze bat lehen aldiz zuzendu duen Carlos Vermut Sail Ofizialean egotea festibal honek nazionalismo zinematografiko espainiarrari egiten dizkion kontzesio horietako bat izango zelakoan. Baina nahiko gustura ikusten den... [+]
Umore beltza, oso beltza, dario Relatos salvajes filmari. Gizakion oinarrizko instintuak muturrera eramaten ditu zuzendariak, jolas gisa. Jolasa baita Relatos salvajes, istorioaz gaindi baita jolas narratibo eta estetikoa ere. Jolas sarkastikoa, biolentoa, esajeratua. Oso... [+]
Eden 1990eko house musika frantziarraren inguruko filma da, gaztetan DJ lanetan hasiko den pertsonaia baten ibilbidea jarraitzen dena, fama pixka bat lortu eta gainbehera hasi arteko 15 bat urteko tartean.