Edificios punteiros para a práctica deportiva nesta zona da cidade, os centros e bibliotecas máis preparados para os estudos superiores, un amplo espazo para a compra con parking e as fermosas pradarías de paseo nesa zona. Así organizamos o noso urbanismo nas últimas décadas, e queremos que os mellores parkings e rutas para os coches que se trasladen dun lado a outro. Parece un anticipo que cada día teñamos que facer todos estes desprazamentos dun lado a outro, e os cidadáns pedimos que os plans de mobilidade diríxanse a eses modos.

O concelleiro de mobilidade do Concello de Donostia-San Sebastián, Jon Albizu, referiuse á mobilidade sostible. Sitúa o tema dentro do sistema económico e social: até onde é sostible o modelo actual? É un punto gordo e sabe, di, que o cambio dun sistema como este non vai ser da noite para a mañá. Con todo, neste tempo están a comezar a facer os cambios que están ao seu alcance e que poden facer na cidade cara a ese camiño.

Teñen claro que moitos cidadáns e cidadás teñen que moverse cada día, tanto de Donostia-San Sebastián a outro pobo da súa contorna, como dos arredores a Donostia-San Sebastián, e queren pór todos os recursos posibles á cidadanía, sempre impulsando o modelo máis sostible posible.

Para iso, crearon, por exemplo, o cartón Mugi para o transporte público de forma conxunta, en colaboración coa Deputación de Gipuzkoa. Desta forma, tanto si vaise á cidade por fóra como fóra dela, poderase circular coa mesma cartón no sistema de autobús público. Tamén serve para os autobuses urbanos, pero se están incorporando outros recursos para poder moverse en Donostia, como a rede de bidegorris para bicicletas.

Ampliando a rede existente

Albizu di que se abordou unha rede que vén de lexislaturas anteriores, que xa se deron algúns pasos e que agora se está ampliando esta rede. Neste caso, subliñou que até agora a maioría dos bidegorris executáronse quitando espazo aos peóns das beirarrúas, mentres que os que se están construíndo neste momento están a facelo polas vías rodadas.

O obxectivo é reducir ao máximo o número de coches que circulan pola cidade e, sen limitar a mobilidade da xente, ofrecer e promover outros modelos de desprazamento. Ademais, ampliouse o número das chamadas zonas 30 situadas en diferentes vías e rúas da cidade, o que permitiu situar as bicicletas á altura dos vehículos motorizados.

Máis zonas peonís

Cando falamos de desprazamentos, moitas veces deixamos ao carón a forma na que a maioría da xente móvese: camiñar. Até agora modificamos a maioría das rúas, deixando ao peón nun recuncho, pero parece que se está pondo de moda facer zonas para o paseante.

En Donostia-San Sebastián tamén se habilitaron algunhas rúas para peóns, pero se realizaron de diferentes maneiras. Aquí tamén o sistema económico e social. Jon Albizu explicou que até agora o custo das rúas peonís que se acondicionaron na cidade para os peóns adoita ser moi alto. Un par de rúas acondicionáronse deste xeito, pero se quería habilitar outras dúas para os peóns, polo que o orzamento era demasiado elevado.

O modelo de Nova York

O edil explicou que se estiveron mirando diferentes modelos de lugares moi diferentes e ao final apostaron polo que viron nun barrio de Nova York. Case sen necesidade de mudar de sitio, nin nivelar o terreo, nin pór a baldosa... Basta con deixar case o que había, con borrar os sinais e as liñas que había para o tráfico, con pintar o solo e pór dous ou tres bancos! Sen gastar unha fortuna inmensa, ofrécese aos veciños a posibilidade de camiñar máis tranquilos ao redor deles e, de paso, animarlles a facer a súa vida no barrio. En definitiva, máis que incidir nas formas de mobilidade da cidadanía, o importante é reflexionar sobre as cidades e pobos que queremos.