Hazem Abu Murad morreu mentres desactivaba unha bomba israelí sen explotar xunto con media ducia de homes do seu equipo o pasado 13 de agosto, segundo informaron fontes policiais. Até entón, o maior experto nesta tarefa en Gaza calculara que Israel (cuxa tregua chegaría o 26) lanzáralles unhas 18.000-20.000 toneladas de bombas, mísiles e artillaría desde terra, mar e aire. O escritor Ali Abunimah comparou este número de explosivos na coñecida zona de The Electronic Intifada coa bomba atómica que lanzou Estados Unidos en Hiroshima en 1945.

O quilotón é a cantidade de enerxía que liberan mil toneladas de TNT ao estalar. A bomba atómica de Hiroshima liberou 16 quilotóns, o mesmo que 16.000 toneladas de TNT, que foron destruídos por TNT. En Gaza, Israel arroxou entre 18.000-20.000 toneladas, mentres que en Gaza rabuñou miles. Ademais, o artificieiro Murad calculou que 1.000 toneladas máis de explosivo, abandonado nas rúas, casas e recunchos da Franxa de Gaza, non se estrelou.

Desde Gaza, pola súa banda, na contabilidade israelí enviáronse 3.360 proxectís, a maioría deles foguetes e morteiros. Aínda que se cre que a maioría dos que utilizan os milicianos de HAMAS, doados por Irán, levan entre 150 e 200 quilos de explosivo, os expertos calculan que roldan os 20-50 quilos. Si finalmente queimáronse 4.000 foguetes, contando 50 quilos darían como resultado unhas 200 toneladas de explosivo: si uns grans fosen de 150 quilos, en ningún caso serían máis de 400 toneladas.

Ali Abunimah baséase en informacións publicadas pola prensa israelí e polo propio Exército para argumentar que a artillaría israelí só queimou cinco desas municións, entre 30.000 e 40.000, o que explotou en 2009 na operación Chumbo Fundido. Moitos deles son pepinos de 155 milímetros de longo, que ao estalar capturan unha superficie de 50 x 50 metros de terreo.

Os tanques, pola súa banda, utilizaron masivamente municións como Kalanit ou Hatzav. Poden estalar no aire antes de tocar o solo ou estalar dentro dos edificios despois de perforar as paredes. Danny Peretz, premiado en Israel pola creación destes lanzadores, explicou aos xornalistas que son necesarias porque as guerras actuais son asimétricas: “Agora a loita non é unha loita contra tanques, ti tes que ser capaz de atacar á xente dentro dos edificios como no exterior, indo máis ou menos polos lugares onde están escondidos”.

Golpear os lugares “máis ou menos reservados” converteuse nunha das tácticas principais de todas as guerras do século XXI. Que se lle vai a facer si os inimigos –rebeldes, terroristas…– mantivéronse entre a poboación civil... Do mesmo xeito que o lume de tanques e artillaría, Israel seguiu as mesmas tácticas da guerra asimétrica desde o aire á ofensiva en Gaza. Ao barrio de Shujaiya só regaláronlle "" 100 bombas dunha tonelada de peso que, conducidas por láser, danan a zona de 300 metros.

Destrución programada

As estratexias militares citan como exemplo de guerra asimétrica a que Israel leva contra Hamás en Gaza. Como di Wikipedia, mentres que Israel ten un exército moi poderoso, as organizacións palestinas non contan con equipos militares a esa escala; a cambio, utilizan tácticas asimétricas: francotiradores, tiroteos transfronteirizos, ataques de morteiro ou suicidas de bombas.

Israel co seu bombardeo masivo ha demostrado en Gaza até que punto son asimétricas as consecuencias desta guerra. En primeiro lugar, nas vítimas.

En Israel: 66 mortos (6 deles civís), 450 feridos (80 civís). En Gaza: 2.150 mortos (1.400-1.600 civís), 11.000 feridos, 250 presos capturados. Por cada israelí que faleceu no accidente, caeron 32 palestinos. Pero a asimetría é maior si fixámonos na poboación de ambos os países. En Gaza viven máis de 1.816.000 persoas, máis dunha de cada mil foron asasinadas pola guerra dos 50 días. Israel ten 8.146.000 habitantes; si mantense a proporción de Gaza, case 9.000 persoas serían asasinadas.

Os refuxiados que fuxiron dos seus fogares por mor dos ataques foron entre 5.000 e 8.000 en Israel. Máis de 520.000 persoas abandonaran os seus fogares en Gaza para o 5 de agosto, o que supuxo un terzo da poboación total. 17.000 vivendas foron destruídas por completo, mentres que outras 37.000 están danadas como para non poder residir na zona. En termos porcentuais, a cuarta parte dos apartamentos da cidade de Gaza e o tres cuartas partes dos de Beit Hanoun.

Non se observou un cálculo global das consecuencias económicas. Wikipedia di que o gran ataque contra Gaza, o Chumbo fundido de 2009, causou uns danos de 4.000 millóns de dólares, multiplicando por tres o Produto Interior Bruto total anual de Gaza. A ferida que deixaron na economía eses 50 días foi maior para algúns expertos, polo menos tres veces máis que a anterior. Como unha rexión supera perder mes e medio por nove veces o Produto Interior Bruto do ano?

As bombas do Exército israelí han destruído unha décima parte das fábricas de Gaza, máis de 360 unidades en Gaza. Moitas pequenas, pero tamén grandes. A empresa Ao Awda levaba 40 anos na industria alimentaria, dando emprego a 450 traballadores, entre os que figuran sopapos, xeados e outros produtos. Recentemente ampliara as súas instalacións a petición de Nacións Unidas para producir alimentos para os refuxiados. As bombas destruírono.

O servizo de electricidade tamén se viu afectado polo lume. A central eléctrica que se atopaba na rúa Salaheddin, a maior da rexión, non é nada hoxe. Nun ano terán que adaptarse aos xeradores, do mesmo xeito que os cidadáns, os hospitais e os centros de traballo.

En agricultura, os baserritarras perderon máis de 17.000 hectáreas de hortas e campos de cultivo. A comarca perdeu máis da metade de todas as galiñas e pitos que tiña. Tamén abundan as vaquerías.

Trond Husby, o responsable de programas de desenvolvemento de Nacións Unidas en Gaza, dixo que o grao de destrución desta rexión é peor que o de Somalia, Sierra Leon, Sudán do Sur ou Uganda. Para que mencionar o paro, si antes das últimas batallas estaba no 45%, 700.000 persoas en familias sen ingresos...

O 26 de agosto, coa paz oficial, os habitantes de Gaza tratan de gañarse a vida. Ademais da axuda internacional, todo o que teña que vender ou comprar debe pasar por controis fronteirizos estritamente pechos. Os permisos de Israel para atravesar os escasos que ten abertos dállos por pingas. A franxa de Gaza tería que encher cada día 1.000 camións, xa que non chegan máis de 350 e non sempre. Nin sequera na tregua o forte dá a paz.