O verán é unha época especial para a información. A deste ano non foi unha excepción. Vai case igual. Pode dicirse que foi máis profundo que noutras ocasións, polo menos, que tivemos noticia de máis feitos graves. Sucesos negativos ou negativos: guerras, virus, asasinatos, enfrontamentos políticos, fraudes graves... O devandito: o de sempre. Pero este ano, nas miñas vacacións, ante estes acontecementos, fixen outra reflexión: xeneral e pesimista.

Nas noticias máis repetidas, nos acontecementos máis comentados, nas noticias que máis me chamaron a atención, atopei unhas características comúns, as que xa notara, por suposto, e unha delas, quero subliñar: máis que nas asociacións humanas, as persoas estamos organizadas en clubs privados. Os clubs, á fin e ao cabo, non son máis que asociacións de persoas con intereses ou obxectivos comúns. Pero non acaba aí a identidade dos clubs. Os clubs privados teñen uns requisitos de obrigado cumprimento, sobre todo o pago a tempo das cotas que se fixen e o respecto ás normas de convivencia que se aproben. A cambio diso, ofrecen aos seus socios as vantaxes de ser unha sociedade ou un espazo pecho, contar co apoio do club en caso necesario e manter unha “marxe de seguridade” con outras asociacións e persoas. Con todo, non todos os clubs son en absoluto iguais, senón que están en niveis e funcionamento moi diferentes.

Pois ben, esa é a característica común que percibín nos acontecementos máis potentes deste verán: que os humanos nos organizamos en clubs privados. Mira si non:

– Polo virus do Ébola: non sei exactamente cantas persoas están infectadas en África e cantas morren cada día; algunhas delas, moi poucas, son do noroeste, é dicir, nadas ou residentes no noroeste. Pois ben, os países afectados foron rescatados nada máis coñecer a súa contaminación, trasladados ao noroeste do país e tentados de tentar salvalos. Quen sabe que diñeiro gastouse para iso, pero se algo quedou claro para min, foi que o seu gran club vaiche a axudar si hai interese, pero, aínda que sexa duro, non vai preocuparse dos membros do teu outra asociación que se atopan na mesma situación que ti. Isto sucedeu con dous misioneiros españois: O Goberno de España decidiu repatrialos “esquecendo” aos outros misioneiros da súa orde relixiosa e aos cidadáns de Liberia. Iso é cumprir ben a obrigación dun club.

– A historia das persoas que queren vir de África a Europa segue aí, sen poder superar unha barreira, tentando entrar nun club fino, pagando unha cota demasiado elevada para iso. Pero como o noso club é moi privado e excepcional, a entrada non é gratuíta, nin opcional: tivo mala sorte quen naceu lonxe e con outra cor de pel e moi pobre.

– Tamén hai persoas que son membros dun club moi fino, pero, ai nai!, que esqueceron “” pagar a cota correspondente. Ou os que pensen que teñen un dereito incondicional a pertencer ao club, excepto eles que pagarán gastos comúns aos demais membros do club.Estes non necesitan do club: eles son o club e todos os demais, os seus criados. Señor Pujol, que tipo de club quere ser?

– Tamén hai persoas que queren organizar novos grupos humanos e non poden. A ver que se crea en Cataluña e en Euskal Herria; a ver si formamos verdadeiras asociacións humanas máis que clubs privados.