Tocando o violín
Toco o violín. Son un arpista mellor que violinista, pero o violín é o meu medio de vida. Verán cálido, a calor dura moito. Pegámoslle. No verán teño a pagotxa, a corda de concertos. No verán, o Alfer, ademais do primeiro, se enorgullece, e algúns teñen que explicar que estivo nun ou outro concerto, o que indica a espuma flotante. Para moitos que se achegan a escoitar o meu violín, o seu ton é como un zulú. O da tempada pasará e acabouse. O que é un bo medio de vida, ás veces fáilleme unha vida vil. Debo esquecer os floreiros oíntes, si é que quero chegar todo o máis alto. Si fosen macetas veñen: Rodeado de “parfum terrales”, con tintineo e colgaduras de xoias e embutido en traxes e frac e pantalóns que, polo seu poder, non poden ocultar o seu guillotina.
Hoxe terei a Camille como comensal. Camille Saint-Saëns, amigo de pecados e xogos. O meu ohaide, pianista, preferiría tocar o seu Entroido dos Animais, pero para min, para o meu violín e para min do violín, hai tan pouco como a Danza dos Mortos, que será a culminación do programa de hoxe. Unha melodía de cento corenta anos... O que quería ser o máis clásico dos clásicos. O que imaxina que nace un morto cada vez que toco.
E o clásico, o violín. Saia de Kutxa (Picea sp.) e os lados e a parte inferior arce (Acer sp. ). Diapasón de ébano sobre o pomo natural de Astigar (Diospyros sp. ). Tamén o arce que sostén os fíos. Naturalmente, os fíos estaban feitos de intestinos de ovella, salvo o cantino das melodías máis delicadas, que era de ouro. Ponte que as soporta palisandro (Dailbergia sp. ). É da mesma madeira o aro que vou bailar sobre as cordas. A súa asa era de ébano e o seu fío estaba trenzado con 187 crines brancos da cola dos cabalos de Mongolia.
E sen sentir a carga no peto interior da parte esquerda do frac, non podería unirme á orquestra. Colofón para suxeitar a rosca. Ideal para roscas intestinais, de peixe vermello, tintineo de piñeiro marítimo (Pinus pinaster).
O pasado febreiro. Adeus ao inverno e benvidos á policía municipal, ao céspede ou ao céspede. É bonito que che ennegrecas, pero para unha próxima vez deixarei ese camiño. Aínda quero tirar da madeira...
O outro día Berria traía a historia da desolada fachada de... [+]
Da madeira xorde máis que acha, entre outras expresións... Pero o proverbio di: "Acha pola madeira". Volta da muela: da semente á planta, semente á planta. Moitos deles foron Gotzon Garate. Preparada para o goce?
Que madeira, que acha. Que tronco, que acha! Semente. Era un... [+]
Madeiras duras, resistentes, que terán que soportar moita tensión e forza, botaranse nestas tebras, como dicía o outro día. Si por casualidade córtasche algunha árbore para conseguir unha madeira deste tipo, a lúa menguante de febreiro pecharase cun mes, e eses son os... [+]
O inverno adoita ser a época da madeira e a madeira. A maioría dos que se usan na nosa cultura córtanse no inverno. As madeiras resistentes, resistentes, resistentes á tensión e á forza, tiraranse nestas lúas. Os traballos de demolición de troncos que dean lugar a... [+]
As condicións meteorolóxicas han acabado; a auga, a auga e a auga. De que falar no ascensor ou na parada do autobús? Non hai novidades e hai que empezar a tirar doutra cousa para contar historias. A vantaxe de que se di que hai mal tempo, hai que pensar... O barro volveu ao... [+]
O carrozillo ou caracol (Rhamnus alaternus) non é abundante. É berozale e vive moi ben entre outras árbores e arbustos que comparten esta mesma afección, como o madroño (Arbutus unedo), o alcornoque (Quercus suber), o lauro (Laurus nobilis), a maternidade (Quercus... [+]
A última vez que estiven rodeado de ti. Jon Maia fíxose cargo da forza que ten o bosque e a árbore sobre nós, e da influencia que ten na nosa cultura para facer un deses grandes documentais; Gutik Zura chámase Gutik Zura e quen queira axudar cuns cantos centavos a... [+]
Do mesmo xeito que á árbore, é cultura pór a árbore encima e suxeitar as ramas. Gran coñecemento, cultura. Pola contra, rompendo as ramas e deformándolas, axudaría a unha planta que sería rapaz e daría á súa vez un novo futuro. Cultura: traballar. Axudar a crecer... [+]
Si cando eramos nenos viamos a un can rascándose coa pata para acougar o picor ou para mandar ás pulgas a tomar o vento, diciamos que estaba “a tocar a guitarra”. Os cans, non sei, pero algún can tocará o violín. Quero dicir que será algún can violinista.
Para tocar,... [+]
As árbores, árbores e arbustos se mejillan, podan e encollen. Ás veces lagartos e brotes, ás veces poliñas, lindos cornos, e mesmo ramas duras. Quiteillo e deixei a ferida de regreso.
Cortamos as plantas para darlle unha forma determinada: para ter sombra, para que o sete... [+]
O ambiente de sangue adoita ser cada inverno. Tesoiras, machos, porcos, motosierras... podas con fío! Os xuízos están dispostos a ditar sentenza. Demasiados xuíces indiscretos. Moitos cascos de cabeza quente. Desapiadados.
Non sabemos onde teñen o corazón as árbores que... [+]