Até hai pouco, os habitantes de Ipar Euskal Herria emigraron, sobre todo, porque non puideron traballar no seu pobo. Así, a mocidade de varias rexións do Norte foi a máis castigada, e fóronse a París ou América sen esperanzas de gañarse a vida. Agora, as consecuencias da crise capitalista tamén están a sufrir en Hego Euskal Herria. Chegou a quenda de emigrar aos cidadáns do outro lado da fronteira, especialmente aos mozos.

Isto pode deducirse dun informe publicado a semana pasada polo Consello Económico e Social Español (CES). 64.000 nenos e nenas da CAV atópanse en situación de pobreza ou de ausencia de benestar, un 23% do total da poboación. Seis de cada dez persoas afectadas pola pobreza teñen menos de 35 anos e “en nove de cada dez casos de pobreza a cabeza de familia non ten estudos cualificados”. Os mozos con emprego, pola súa banda, están inmersos na precariedade. Que futuro pode esperar a mocidade vasca? Si non hai cambios profundos nas políticas económicas capitalistas salvaxes, o futuro da nosa mocidade será vivir na pobreza, como até agora. En consecuencia, moitos mozos non terán máis remedio que emigrar para sobrevivir. Así sucedeu no século XX, moitos emigraron a América e a outros lugares de Europa.

As administracións públicas, os partidos, os sindicatos e os axentes sociais teñen responsabilidade en todo isto. Ante a situación de emerxencia, fai falta un gran acordo para conseguir un emprego de calidade e repartir mellor a riqueza. Só así impediremos que os mozos emigren. Sen mozos Euskal Herria non vivirá; non hai futuro sen eles. Os vascos e vascas queremos vivir na nosa casa con dignidade. E queremos seguir sendo solidarios cos que tiveron que vir doutros pobos.