Á volta da fogueira de San Juan sempre me gustou queimar cousas vellas e facer novos plans. Ao redor da fogueira deste ano houbo que despedirse e despedirse. Entre outros, estes Zirtas que fixen para esta revista Argia.

Estiven a vos mirar e falándovos desde esta xanela durante máis dun ano, pero a despedida chegou ao seu fin. “Aquí estamos a bailar ao redor dese lume” concluíu o verso cando AMETS Arzallus deulle por tema o lume na Final de Bertsolaris de Euskal Herria de 2009. Era un bertso naquel entón o lume e os afeccionados ao bertsolarismo os de volta ao lume. Vós e eu tamén traballamos ao redor deste lume escrito. Grazas por iso. Para vós escribir obrigoume dulcemente a buscar e atopar dentro de min o que se di. Fostes un instrumento para falar comigo mesmo. Pero debo confesar que moitas veces me atopei neste traballo de comentarista sen ter nada que dicir, como me atopo moitas veces na vida sen nada que dicir. Chegou, pois, o momento de que outra persoa ocupe este lugar e de que a mente os ilumine con lume de novos troncos e ramas. Procurei chegar desde o meu interior até vós para que a pequena fogueira que creara no meu espírito mantivésese o máis rapidamente posible coa vosa axuda. Sen vós non habería lume. Pero quen está, estivo alén do lume? Lectores coñecidos, descoñecidos, amigos: despídome cunha bonita sensación de nudez.

O poeta francés Boris Vian ten un poema titulado J'aimerais no libro Je voudrais pas crever. Encántame a tradución ao castelán de Catherine François, que é axeitada para aprender e cantar sobre memoria: “Eu querería/ Eu querería/ ser un poeta de altura/ que a xente/ de cultura/ polas nubes chegar/ o que pasa/ é que paso/ de terminar sepulto/ entre papeis e libros/ tanto me importan os vivos/ que non me deixa contento/ facer rimas co vento”.

Non sei até que punto é coñecido o sentimento oposto ao que se enfrontan algúns escritores. Fronte ao acto de vivir, os que sentimos a esterilidad de escribir adoitamos levar encima unha mochila chea de preguntas (sobre a finalidade de escribir, sobre o por que de escribir, sobre a función do escritor...). En efecto, a vida triunfa sempre, e a necesidade de escribir (para os que non chegamos a obter o pracer) reláxase temporalmente.

Maialen Lujanbio tivo que responder ao mesmo tema que o lume que lle puxo a Amets Arzallus na Final de Bertsolaris de Euskal Herria de 2009 antes mencionada. A resposta foi a seguinte: “El era o invento/homo habilis/ tiña o instinto/dous vermes unidos/unha faísca primeiro/á través dos séculos/invento grande/lume é o problema/ou dalgúns bosques/ou o que se quente/produce ambas as miradas”.

Gustaríame saudarvos con esa emoción que nos fixo sentir Maialen. Despois de andar ao redor do lume das palabras escritas, voume a vivir co lume das miradas. Vémonos a través del, a través del xurdirán novas miradas e novos lumes. Crecín convosco este ano, crecendo andando.Grazas. Os meus corazóns, vivencias e sentimentos foron a vós. Bailamos nesta irreal paraxe verbal que nos une, en diferentes tempos de escritura e recepción, pero dunha maneira unida. Sei bo e até pronto.