O xoves recibo na caixa de correos esta revista Argia. Para entón, cando chegue o xoves seguinte xa enviei un escrito e estou a dar voltas ao seguinte. O xoves, para os xaponeses ki yobi, día das árbores. Leas os xoves. O día do ceo, o día das árbores que nos unen a terra e o horto e entre nós.

Eterno debate aquí: árbore ou árbore. Cales son as árbores? Froiteiros, froiteiros. Pero tamén hai froitos que non son igalias. As árbores obteñen moitos beneficios. Todos eles froito. A madeira que se quita á árbore para facer carbón de leña é froito desa árbore, moi beneficioso! Eñaut de Hernani díxome: En Ereñozu chámase “árbore” –non sufra ningún tipo de talla, pulido, podado, xulgado, acoutado, trajeado, podado, puído ou calquera tipo de talla– á árbore fresno; o resto son árbores. É dicir, a árbore que se corta para dar algún froito ou beneficio convértese en árbore. Algunha academia terá que dicir se tamén esa árbore pode chamarse árbore de froitas... Logo chamarémoslle o que nós queiramos.

Cantos beneficios, de feito, quítanselle á árbore: madeira, madeira, hojarasca, nutria, cortiza, suor... E o veciño di: e o osíxeno, e a sombra, e o vento que produce ao moverse, e os asubíos, e os niños dos ruidosos, e os cogomelos, e...

E o goce estético. Tamén debe comer os ollos e vestir a vista. Non é o simple feito de que a árbore estea cerca o mellor rendemento para nós? Hai quen quere levar esa estética até o extremo. Moldear, agarrar e dar forma á árbore. É un topiario considerado arte. As árbores ornamentais ou as árbores cortantes son artistas incribles. Non é o mesmo cortar o haxa (Fagus sylvatica) que o tezo (Taxus baccata). Hai que coñecer cada árbore. Para conseguir a forma que se quere crear, poida que haxa que pasar centos de anos. E, despois, hai que gustarlle...