Por que Barbecho?

Traballei durante os dous anos anteriores con Carni dei prima qualitá. Tivemos a oportunidade de ensinalo en Arxentina, Colombia e Corea do Sur, mentres que en Euskal Herria poucas veces programáronnos... Sentía que estaba en estado de barbecho, disposto a cambiar moito, pero ao mesmo tempo non quería obrigarme. Sentíame desequilibrado, só, as ideas non viñan da danza, as máscaras, a roupa que normalmente uso... tiña material pero sen ningún tipo de organización.

Cando xurdiu a posibilidade de traballar con Laia Cabrera?

Aínda que é actor, gustábame a forma de xestionar o seu corpo e propúxenlle traballar xuntos. Reunímonos en Barcelona durante dez días e empezamos con todo o material que tiña recolleito. A segunda estancia realizámola en Xirona. Tamén aproveitamos o absurdo para traballar.

A terra é un elemento fundamental neste traballo.

Quería algo orgánico. A terra é moi escénica. Os meus pais son casteláns e acordábame desas terras.

Acompañouvos a mirada exterior de Pako Revoltas.

Esta peza que fala da miña situación persoal levounos finalmente a mergullarnos no proceso creativo. Paco sabe moito da escena e deu forma ao material, organizou o caos. Doutra banda, a presión da data de Arriaga estaba aí, a xente vai ver a danza formal, non as propostas innovadoras ou rompedoras. Sufrín con este traballo. Foi un proceso duro, e eu non quero aprender do sufrimento, tamén admitín o fracaso como unha oportunidade.

Esta
peza vai máis aló do baile, non?

Satisfacer a sede do público é difícil. Quería que o público me mirase, pero como? Todos miramos os dispositivos electrónicos. Por iso, propoño imaxes aos espectadores, que cada un faga a lectura que queira. Trátase dun proceso que durou nove meses e no que o traballo tomou moitas vías. O que xorde da nada é moi arduo.

Uniches moitas disciplinas, con movementos cheos de simbolismo.

Non sei si é a miña danza ou o meu teatro... O corpo é de vital importancia para min. O meu punto de partida é o corpo, pero non quero catalogalo, diría que é unha proposta escénica. Que a xente decida que é. No mundo da danza tiña unha liña moi marcada, pero tamén quería marcharme. Encántanme os cambios.