A cadea humana que unirá Durango con Iruñea xa comezou a conta atrás. Os organizadores de Gure Esku Dago deron a coñecer a semana pasada os últimos detalles e información da xornada. Quizais o dato máis significativo sexa que o 8 de xuño inscribíronse bastantes persoas para cubrir os 123 quilómetros. Os promotores calculan que para completar o percorrido necesítanse máis de 50.000 persoas –entre 400 e 500 por quilómetro–, unha cifra que se superou con fartura: Inscribíronse 60.000.

Pero tan importante como a concentración de xente é a creación dunha "cadea sólida e sen rupturas". “Volvemos pedir que cada un vaia ao lugar que lle tocou, porque esa será a clave do éxito”. Para iso, editaron un folleto cunha serie de recomendacións. Pediron que o metro se compre por adiantado e que, na medida do posible, desprácense en autobús.

Enchéronse 700 autobuses, superando nalgúns casos as previsións: “31 autobuses cheos e outros 10 no camiño a encher, será incrible!”, dicía Gure Esku Dago de Getxo e Algorta a través do tweet. “A piques de encher o cuarto bus, nunca o viches, non podes fallar!”. Outro usuario de Amara Berri de Donostia. Habilitaranse tres aparcadoiros de autobuses para os que se atopen nas zonas de Kanpazar, Lizarrusti e Deskarga.

A cadea humana realizarase en sentido Pamplona/Iruña desde Durango na marxe esquerda e en moitos puntos a estrada non estará cortada para os coches. Por iso, pediron que se respecten as normas de seguridade na zona.

2.500 persoas voluntarias encargaranse de organizar a cadea humana, dez persoas por quilómetro –responsable, cinco acompañantes e outro catro no punto de información–.

A partir das 10:00 horas comezará a reunión e formarase a cadea humana “de forma animada e ordenada”. Ás 12:00 horas poderase escoitar un son sonoro que dea inicio á cadea, xa sexa txalaparta, cornos, campás ou calquera outro son. Tras a súa finalización, organizáronse festivais de todo o día en Durango, Bergara, Etxarri Aranatz, Pamplona/Iruña e Lazkao. Neste último, por exemplo, estímase que poderían reunirse unhas 10.000 persoas e habilitarase unha comida para 1.000 persoas no recinto feiral.

Punto de encontro entre diferentes

A medida que se achegaba a data do 8 de xuño multiplicáronse as actividades. Este fin de semana formáronse cadeas humanas “pequenas” nos pobos fronteirizos. “A iniciativa será válida si acértase superando os miles de fronteiras cotiás, espectaculares e invisibles”, afirmaba o bertsolari Amets Arzallus Kazeta.info.

Os responsables de Gure esku dago en Ipar Euskal Herria subliñaron que neste territorio déronse moitas experiencias de colaboración nos últimos anos e traballan desde o respecto ás mesmas. Os cidadáns de Lapurdi, Nafarroa Beherea e Zuberoa reuniranse nos quilómetros 111 e 112 da cadea humana organizada por ANV.

A dinámica Gure Esku Dago está a ser un punto de encontro entre diferentes. En Azpeitia e Alsasua deuse o apoio de todos os ex alcaldes de partidos políticos; en Oiartzun tamén se reuniron 50 concelleiros dos seguintes partidos: Esquerda Abertzale, PSE, PNV, EA, Hamaikabat, Ezker Anitza, Aralar e EH Bildu. O ex alcalde de Getxo Iñaki Zarraoa reflexionou no programa de televisión PAUSOAN de ONCE televisións sobre os atentados de Getxo: “Gure Esku Dago terá unha vantaxe: coñecémonos máis. Aquí dicimos que temos que arranxar a convivencia, pois esta iniciativa tamén vai facer o seu traballo”.

Participación de Carlos Urquijo

Non todos opinan o mesmo. Para o delegado do Goberno español, Carlos Urquijo, o dereito a decidir é un “eufemismo” que oculta a reivindicación da independencia. A decisión da Deputación de Gipuzkoa de subvencionar o proxecto foi impugnada polos tribunais de xustiza. Esa achega particular de Urquijo e o feito de que tres amigos de Etxarri Aranatz teñan que declarar ante a Garda Civil polo referendo sobre a independencia, puxeron a carne de galiña a máis dun.

Gure esku dago explicou en máis dunha ocasión que non se trata dun movemento independentista, que se refire aos dereitos humanos. No último número de Larrun, Iñaki Lasagabaster, catedrático de Dereito Administrativo da UPV/EHU, describe perfectamente o caso: “O dereito a decidir non ten nada que ver cun pacto entre estados, como ocorre coa autodeterminación, senón coa mesma idea de democracia. Si as persoas que vivimos aquí non podemos facer as nosas normas para regular a nosa convivencia, non podemos dicir que vivimos en democracia”.