Estaba nun concerto. E sentín que o raparigo que estaba ao meu lado achegábaseme demasiado. De súpeto, co pretexto de que a cantante da Bomba Estéreo cantaba “que bonito é bailar apretao”, achegouse aínda máis, e, sast!, sentín a súa man baixo o vestido. Cal foi a miña resposta? Cheo de asombro e indignación, sen dicir nada ao tipo, pedín a un dos meus amigos que me mudase de lugar.

A semana pasada participei nun taller de autodefensa feminista, fai dous ou tres anos tamén fixen outro. Teño claro que ninguén ten dereito a tocar o meu corpo, e si faio, teño dereito a responder, porque é un ataque. E que é moi importante responder, para non sentirse decepcionado e para non fortalecer a impunidade dos agresores. Fano porque cren que imos ceder ao rol pasivo atribuído ás mulleres e que imos devorar o malestar e a rabia.
Atender ao noso sentido é unha das principais leccións de autodefensa. Que un home nos segue pola rúa ou no autobús o seu pene

cando sentimos que se está achegando ao noso traseiro, moitas veces preguntámonos si é a nosa paranoia. Ás mulleres, sobre todo ás feministas, acúsannos continuamente de ser esaxeradas e histéricas. E ao final nós mesmos cremos no mito da muller histérica. Pairamos un taxi na rúa, parécenos a mirada lasciva do home, pero calamos esa impaciencia e subimos ao taxi. De súpeto vemos que se masturban ante nós e arrepentímonos de non seguir a nosa intuición. Compartimos este tipo de vivencias nos cursos de autodefensa e a conclusión é que na maioría dos casos somos capaces de cheirar riscos e agresións, o problema é que “seguramente me equivoco”. No taller moitas mozas dixeron: “Dáme igual que o taxista pense que estou tolo. Si todo revélame, non subirei ao taxi, ou lle ordenarei que deteña o coche”.

Nestes cursos ponse de manifesto que en lugar de responder a unha agresión, sentimos impasibles, paralizados, con vergoña ou culpa cando nos pairamos. Hai uns anos, cando estaba na Rambla de Barcelona, un tipo pasoume por encima e tocoume o cu. Custoume reaccionar e cando xa estaba lonxe só gritei un “imbécil”. Sentíame débil e estúpido. Pero no concerto de onte sentinme aínda máis parvo e covarde. Me entristecí porque non fun capaz de levar á práctica o apreso nestes anos. Máis tarde deime conta de que actuara con excesiva dureza comigo mesmo. Tanto en Bilbao como en Managua enfróntome case todos os días á persecución sexista na rúa, e cada vez contesto máis a miúdo, polo menos coa mirada móstrolles incomodidade e rabia. Moitas veces non sinto con forzas, pero outras moitas si. É comprensible sentir medo, sabemos que romper con ese papel pasivo imposto ás mulleres ten consecuencias. De feito, crecemos coa pantasma da violación.

Por iso, a lema da Coordinadora Feminista de Euskal Herria “Non quero sentirme valente, quero sentirme libre!” gústame moito. Ser muller, feminista, supón ser heroe cada día. E non quero ser un heroe, senón un cidadán libre que pode andar tranquilo pola rúa e pola noite. n