Sobre o futuro de Kutxabank, partidos políticos, sindicatos e patronais opinaron, realizáronse interpelacións nas xuntas xerais, publicáronse artigos e mesmo se organizaron mobilizacións, por exemplo en Vitoria-Gasteiz. Pero non houbo un verdadeiro debate público entre impositores, aforradores, políticos, sindicalistas e empresarios; sería desexable e saudable. De momento sabemos que a elite política e empresarial decidiu que hai razóns para privatizar Kutxabank. Déronse falsos argumentos: Por exemplo, que é un mandato da UE. Non é certo. Que llo pregunten aos alemáns e a Merkel. Por que en Alemaña non tocaron as caixas de aforros?

Na CAV, desde o inicio do proceso de fusión das caixas de aforros xa existía a intención de transformalas en bancos. E Mario Fernández, que logo se converteu en presidente de Kutxabank, non andou lonxe, senón que deseñou o camiño da privatización. Agora uns din –entre outros o PNV– que Kutxabank non se privatizará no futuro se as caixas que van ser fundacións bancarias manteñen o control. Outros, como ELA, LAB, a esquerda abertzale e as organizacións sociais, din que si entran accionistas privados e levan o capital entre o 10 e o 20 e 30%, o control público e social de Kutxabank quedará en risco.

Si Kutxabank privatizásese co obxectivo de ser rendible e dar beneficios aos seus accionistas, recorrería a realizar operacións bancarias perigosas. Deixaría de ser un instrumento financeiro público, non sería controlado polos cidadáns e perdería a súa vocación de ser a columna vertebral do territorio, da economía e da sociedade. O acordo entre diferentes é necesario para evitar a privatización de Kutxabank. Aínda estamos a tempo.