A semana pasada tivemos dous días de gran importancia social para medir o termómetro sindical: Día da Seguridade e Saúde no Traballo e Primeiro de Maio. Unha vez máis puidemos confirmar a realidade que se vive durante todo o ano: a división sindical. O 28 de abril, os sindicatos mobilizáronse nas súas pancartas e lugares separados para denunciar a falta de seguridade laboral e o uso das mutuas. O mesmo sucedeu o Primeiro de Maio, no que, salvo os sindicatos estatalistas, o resto de sindicatos realizaron manifestacións con reivindicacións diferentes e similares. O espectáculo foi verdadeiramente lamentable, xusto neste momento no que nos afecta o paro e a crise e as patronais do capitalismo están máis unidas que nunca. Eles son os que condicionan a acción de goberno e administración.

Se a distribución se mantén día a día, non serve de nada que apareza “unida” un par de días. Pero é destacable e preocupante a grave situación socio-económica que padece Euskal Herria e ante a falta de soberanía, os sindicatos e as organizacións sociais de esquerdas, especialmente os nacionalistas, seguen estando no barro, sen poder acordar estratexias ou accións conxuntas. Non está a causar aburrimento nos traballadores e nos cidadáns? Non se mobilizan menos os traballadores, precisamente cando o ataque capitalista é máis grande que nunca? Só conformaranse con mobilizar aos socios e representantes sindicais? E que pasa coa maioría dos traballadores, parados, pensionistas e mozos sen sindicatos -o 55% en paro -? Cada sindicato debería facer un esforzo maior para buscar o consenso e facer mobilizacións conxuntas ante o ataque capitalista.