Desde diferentes frontes –institucional, mediático e ideolóxico, todos ao servizo do capitalismo– quérennos facer crer que a loita de clases morreu, que é algo do pasado, do século XIX ou que os obreiros eran escravos dos seus maiores. Pois non. A loita de clases non morreu. Está vivo e máis forte. Esta semana celébrase o Primeiro de Maio en todo o mundo. Ese día lémbrase que en 1886 foron asasinados varios traballadores por defender oito horas, cando os patróns de Estados Unidos impuñan longas e fatigosas xornadas de traballo.

128 anos despois, a situación cambiou, pero nalgúns aspectos empeorou. Agora reivindícase poder traballar. Ao redor de seis millóns de persoas atópanse en paro no Estado español, máis de 225.000 no País Vasco. Entre os mozos, a taxa de paro sitúase por encima do 50%. As mulleres sofren as consecuencias da desigualdade. O emprego que se crea é precario, os salarios son cada vez máis baixos e perdéronse os dereitos laborais. A temporalidade e a subcontratación son habituais. En consecuencia, as condicións de traballo e a seguridade son cada vez peores. O 28 de abril foi o Día Internacional da Seguridade e a Saúde no Traballo; reivindicouse un modelo social que priorice a saúde e a vida da clase traballadora.

Esta situación foi provocada polo sistema capitalista, que, grazas á inestimable axuda dos seus gobernos, son meros xestores das políticas antisociais. E esa realidade sitúanos no centro da loita de clases. Non, non morreu. Os sindicatos, os partidos políticos e as organizacións sociais non deberían perder esa perspectiva.