Anthony Browne deuse a coñecer polos seus interesantes e excepcionais libros para nenos, mesmo para nenos menos. Son famosos os seus gorilas e obras como Urdeburua entre nós. Nesta ocasión, lanzouse ao longo do Bosque creado en 2004 para o goce dos lectores vascos.

Na imaxe de portada e contraportada inclúese o nome do autor e o título da obra; este último representando un cartón e marcando unha dirección, un camiño que se dirixe ao interior do bosque. Nesta imaxe de branco e negro aparece un neno, solitario e sen rostro, que se penetra no bosque cunha cesta nas mans.

O autor comeza o seu traballo coa frase “Unha noite espertoume un ruído terrible”, e na páxina da dereita podemos ver un raio impresionante fose da xanela. Nun mundo de cores o protagonista, e a súa cama, aparecen en branco e negro. Brown fixo ese uso das cores ao longo de todo o libro, atraendo a atención do lector a lugares, personaxes, ambientes. No seguinte amencer da tormenta, o baleiro do seu pai nótase na casa do mozo que conta a historia; a nai e o neno, serios, cun rostro sen expresión, aparecen na imaxe na que destaca a cadeira buxán do seu pai. E ese baleiro, esa carencia do pai, será unha das claves da historia.

A outra está na páxina 9: “Ao día seguinte, a miña nai pediume que lle levase un pastel á miña avoa porque a avoa estaba enferma”, e ao ler esta frase vénnos á cabeza o coñecido Caperucita dos irmáns Perrault e Grimm. E en concreto, facendo referencia a este conto, “hai dous camiños para chegar á casa da avoa: o máis longo, o infinito; e o carreiro a través do bosque. ‘Non te vaias polo bosque’, díxome a miña nai. Ve polo camiño máis longo’. Pero aquel día, por primeira vez, decidinme polo atallo. Quería volver a casa canto antes, aínda que o meu pai volvese.”

Brown reflicte o terrible espírito do bosque, o misterio, o terror… creando imaxes con referencias directas e indirectas aos contos populares, dando vida ao bosque. Este ambiente alcanza o seu punto álxido ao ver e vestir un abrigo vermello: “En canto vestinme, comecei a sentir medo. Sentía que algo me perseguía. Entón lembrei unha historia que me contaba a miña avoa dun lobo malvado”.

O nó do argumento, ou os nós, porque ademais da viaxe hai tamén a desaparición do meu pai, son moi conseguidos. Toda a tensión que se foi acumulando ao longo do libro termina en casa da avoa, e máis fermoso aínda cando volve a casa.A
imaxe ten moita máis forza que a palabra nese final, e nesta historia narrada en primeira persoa, nestas imaxes que vemos cos ollos da primeira persoa, parece que tamén nos teñen que abrazar a nós mesmos, pero para saber como, quen e por que iso é, o libro merece a pena, mesmo ler máis dunha vez.