Primeiro día de primavera. Nun parque urbano de Donostia-San Sebastián dúas mulleres gozan do sol meténdose a man na herba. Coas pernas atadas, os zapatos esparexidos polas flores, as camisetas subíronse unha á outra até os ombreiros e chupáronse os seos alternativamente. Non lonxe de alí, unha multitude de nenos e nenas euskaldunes que pasaron o día pola provincia están a xogar ao brilete en compañía de tres ou catro profesores que lles vixían. Nalgún momento, un neno parece descubrir a unha parella de mulleres. A esa idade, a curiosidade que xera a sexualidade é festiva. Excitados pola estampa erótica, a risa e o nerviosismo dos nenos elévanse ao ceo puro e a risa chega aos oídos das mozas que non deixaron de acariñar. Os pequenos miran desde detrás dun muro que tomaron por un agocho, e inmediatamente baixan a cabeza e desaparecen ante a mirada das mulleres. Nalgunha ocasión, un animouse a achegarse e pouco despois, na quenda de quendas, todos os nenos desfilaron polo perímetro da parella cunha inesquecible torpeza.

O primeiro asombro provén dos berros dos nenos: “Marido e Marida” é o berro das fadas renegadas. “Vivan os noivos”, máis tarde. Ao final prodúcese un curtocircuíto e con el prodúcese o máis alto balbordo: “Son dúas mozas!”. A sexualidade parece seguir unida á parella ou ao matrimonio nas mentes dos máis novos. E esa sexualidade asóciana de forma habitual e en primeira impresión á heterosexualidad. O segundo asombro é máis coñecido, o que produce o idioma: como os nenos e nenas que até agora xogaron só en eúscaro, empezan a falar de sexualidade e diríxense ao castelán. Para quen non nos preocupamos pola educación dos nenos, nenas e adolescentes é difícil coñecer as consecuencias dos esforzos que desde o feminismo e outros ámbitos realizáronse para mellorar ou reverter a educación. Como, por tanto, saber en que medida enraizaron aqueles que se querían incorporar ás novas xeracións.

Despois do que a anécdota me fixo sentir, concentreime nunha rapariga de boa familia, para imaxinar que no pasado podería ser eu mesmo. Gustaríame pensar que no futuro algún dos nenos acordarase deste día da infancia. Quizais, si buscas outro modelo que escape ao principal modelo de relación. Quizá tamén lle acompañe o recordo de expresións sexuais máis aló do bico no espazo público. Pero pensándoo mellor, quero imaxinar que isto que será un recordo de hai moito tempo non vai necesitar de ser un referente e vai desaparecer. É dicir, que na primavera se lanzará a buscar ás mozas cunha mochila máis chea do que nós fomos e que o modelo do parque será xa difuminado entre outros miles de modelos. Cando eu era neno, a palabra lesbiana, por exemplo, era un martirio para o meu pequeno peito e os meus referentes, ademais de ser un cero, eran imaxes estereotipadas e escuras debuxadas polas narracións dos demais (lesbiana soñada, incorrecta, maliciosa). Nada que ver con dous corpos visibles tendidos entre as flores de San José e as margaridas! Nas aulas cada día coas vosas palabras e exemplos, coa vosa valentía e crenza, aos profesores e profesoras que mostrades diversos modelos. A pesar do visto, estou convencido de que coa visibilidade do voso traballo, imos aos poucos cara a unha primavera que faga aparecer da mesma maneira o sangue alborotada de todos.