Amar non é fácil en Palestina. Non, polo menos, para o mozo Omar. Todos os días, despois de traballar na panadaría, ten que atravesar un muro de 8 metros de altura nos territorios ocupados de Cisxordania, para poder ver a Nadia (a miúdo, entre disparos). A vida en xeral non é fácil en Palestina, sobre todo cando decides converterche nun activista contra Israel.

Despois dun atentado contra soldados israelís, Omar termina en prisión e, por mor da tortura, é encadeado nunha encrucillada sen saída: traizoar aos seus amigos para salvar a vida e estar con Nadia, vendelos á policía ou tentar enganar ao exército israelí. Estas, as únicas opcións que ten o protagonista tras ser excarcerado, son as de Miguel Strogoff. Os dous, o punto de partida dun xogo perigoso e escuro.

Aínda que se basea no conflito político, non é unha película política, e en ningún momento cae en discursos maniquíes e panfletarios. Todo o contrario. Omar é unha película que fala do amor, do odio, da traizón, da confianza, dos segredos, da ética, un potente thriller que mantén un ritmo vivo e un suspense, unha complicada historia capaz de sorprender ao espectador até o final, especialmente ao final.

Cabe destacar o papel de Adam Bakri como protagonista de Omar, un actor que ten as ideas claras no cine. A maioría dos actores non son profesionais, xa que o seu director, Hany Abu-Assad, buscaba que o persoal fóra na súa totalidade palestina. Abu-Assad fíxose coñecida pola súa película Paradise Now (2005), e este último traballo rodado en árabe e hebreo foi galardoado co Premio Un Certain Regard 2013 no prestixioso festival de cine de Cannes. Está por ver si estrearase en cines de Euskal Herria. Pola contra, si pódese ver por internet, Omar é realmente recomendable.

Okupas, mineiros e o conflito vasco, no Festival de Cine e Dereitos Humanos

Omar estivo presente na cerimonia de clausura do Festival de Cine e Dereitos Humanos de San Sebastián, pero a XII edición trouxo ao teatro Vitoria Eugenia outros traballos interesantes, entre eles catro producións vascas:No documental Echevarriatik Etxeberriara (2014), Ander Iriarte analiza a influencia da violencia no pobo de Oiartzun ante o conflito vasco; tamén presentaron Atea zabalduz (2014), de Juanmi Gutiérrez, sobre o movemento de ocupación; o director Unai Aranzadi relatou a reinserción dun grupo de milicianos congoleños? en curto (2013); e o premio do público novo foi para Minerita, de Raúl de la Fuente (2013), en duras condicións laborais para os mineiros bolivianos.

Outras películas tratan sobre a vixilancia, o dereito a morrer dignamente, a revolución sandinista, as contradicións da guerra en Iraq, o patriarcado e os roles de xénero, os abusos sexuais, as patentes farmacéuticas, as transxénicas… A película Short term 12 (Destin Daniel Cretton, 2013), que ten como eixo un centro de acollida para adolescentes, foi galardoada co premio do público, mentres que Talles from the organ trades (Ric Esther Bienstock, 2013), que denuncia o mercado negro dos órganos corporais, foi para Amnesty International.