Que che achegou Bilbao?

Deino todo, pero eu tamén llo dei a Bilbao. Gústame facerme dano, non destruílo, pero si me gusta lanzarme ao vento. Cando eu era novo, a xente viña de Londres estupefacta. “Non fai falta ir alí. Tenta crear aquí, está nas nosas mans”, dicíalles.

No bar Muga traballades moito para satisfacer ao cliente. Nace o hostaleiro ou se fai?

A fronteira non cambiou moito nestes 30 anos, as cousas que cambiamos son pequenas. A música e o ambiente foron sempre similares. Hai xente que leva anos sen vir e sente coma se non marchar á volta. Iso é moi importante para nós.

Tiñas intención de abrir o bar Txikitero.

Dediqueime a tales bares na Praza Nova. Pero os proxectos levan a cabo entre taberneros e clientes e, sen darnos conta, sucederon moitas cousas: a mocidade e os costumes cambiaron, a rúa Iturribide encheuse de heavy, no bar da Noite empezaron a facer concertos…

A diferenza doutros lugares, comezastes a vender maquetas, fanzines e similares. Viñas desa cultura?

Non. Estiven na comisión de festas de Portugalete, no grupo de danzas Batasuna e na fanfarre... Portugalete era entón “a pequena Rusia”, e moitos tiñamos conciencia de esquerdas. Naquela época estaba o circuíto das tabernas: Pola noite, Umore ona, Gure Txoko, Okiniz, A Rueda, Branco e Negro. A fronteira converteuse hoxe en día en illa.

Comezaches a organizar concertos por Kike Turmix?

Turmix ensinoume moitas cousas, tamén as que hai que facer e as que non hai que facer. Hai xente que fixo moito menos diñeiro e gañou medallas que Turmix. Estamos en débeda con Turmix. Ademais, naquela época non existían infraestruturas para concertos, Last Tour aínda non fora inventada.

Despois dos fanzines Pasaba por aquí e Beatnick Fly creastes o proxecto de música 3D.

Si, Psychobilly, Iñaki Lolailo, Santi Atxuko, Estibaliz de Migel e eu levamos o management de varios equipos nunha oficina de Iturribide: O Inquilino Comunista, Os Cravos, Pop Crash Colapso… e Soziedad Alkoholika organizamos a única xira europea. Fixemos centos de concertos: En Gaueko, no Gaztetxe, máis tarde foi recibido por Bilborock na Igrexa da Mercé, en En Canle, nA Casa, no Kafe Antzokia... Cando iamos comprar a igrexa da Mercé, o Concello ofreceu á Igrexa seis veces máis diñeiro que nós.

Tamén tivestes moita relación co concurso Vila de Bilbao.

Si. Creabamos carteis, levabamos a seguridade… Porque este concurso non naceu no concello, senón na rúa, e o técnico de cultura de entón, Andoni Olivares, tivo que loitar duro no concello. O mesmo sucedeu co arquivo musical de Euskal Herria, en Bilborock. Fíxose polo esforzo de Oliveirais e Pablo Cabeza. E agora está pecha, non sei por que.

Non podemos esquecer a sala En Canle. Sinal de que se poden facer cousas xigantescas sen apenas infraestrutura.

Así é. Un grupo de artistas deixounos facer concertos nun local perdido en Zorrozaurre. Estabamos Psychobilly, Santi Merchan e o tres, e en ano e medio conseguimos unha oferta nunca creada en Bilbao. Entón non había ningunha sala de concertos. Conseguimos resucitar ao grupo Dictators, trouxemos a Moe Tucker de The Velvet Underground, Kim Salmon, Dee Dee Ramone, Chesterfield Kings, moitas bandas de Euskal Herria.

Traballaches duro contra a SGAE e apoiaches a unha asociación de dereitos de autor de Euskal Herria, pero os autores non seguíronche…

Hai que denunciar o que fixo a SGAE durante anos e a xente empezou a darse conta de que non son máis que mafiosos. Por exemplo, de súpeto empezamos a escoitar moita música cubana e mexicana, porque a SGAE tomou os seus dereitos… O logo EZ-GAE que eu creei está aí aínda, pero non loitei moito tempo. SGAE é unha fraude en forma de pirámide, esa é a clave.

Tamén fuches madrugador organizando grandes festivais de rock en Bilbao. Posteriormente, outros obtiveron resultados.

Non fomos os primeiros. Dous anos antes que nós, en 2001, o promotor Serrano organizou Rockazoka. O festival Bilbao Action Rock celebrouse en 2003. As institucións públicas certificáronnos a subvención e dúas semanas antes, cando anunciaramos todo, retirámosnola/retirámonola. Máis furioso que iso foi o feito de que pouco despois o promotor Last Tour presentase sen cambiar de coma as dúas primeiras páxinas do proxecto do festival BAR ao organizar o Bilbao Live Festival [que logo se converteu en BBK Live].

Bilbao xa non é unha cidade creativa e rompedora?

A pesar de que aínda hai iniciativas, fixeron desaparecer o antigo Bilbao. Pero non é só culpa das autoridades, é tamén patroa. Por exemplo, en Bilbao o peche do metro entre semana ás 23:00 horas non é normal, si prolongásese unha hora faríase un gran favor á hostalaría.

E que fariades os hóspedes?

Mirade tamén fóra do noso embigo. Bastoulles traballar de xoves a sábado sen dar un servizo serio durante moito tempo e cobrando o que quixesen, pero xa non se pode e hai que reinventarse, facer cousas novas. Faltan ideas e coraxe.

Que foi para vostede Muga? Refuxio, prisión, laboratorio?

É todo o que dixen, pero o primeiro que teño que dicir é que a Fronteira me salvou a vida. Si non tivese a precaución de abrir a taberna todos os días, podería estar morto. A historia da fronteira, entre outras moitas cousas, ten tamén mortes, perdemos moita xente boa.

Que tes agora entre mans?

Empezamos coa moeda Eki, o primeiro bar que ten dispoñible en Bilbao. Ademais, xa ofrecemos 30 bocadillos veganos. Estamos a preparar a festa que celebraremos o 4 de maio no Kafe Antzokia.