Este escritor, galardoado co Premio Nobel de Literatura en 2012, é o humor, mestre! Cando empecei a ler fíxeno porque a literatura chinesa traduciuse ao euskera e empecei a ler con entusiasmo. Pero a impresión inicial non foi nada boa, veume á cabeza que isto era un exemplo de literatura masculina para quen falan de literatura feminina. Noutras palabras, pareceume un traballo literario moi androcéntrico. Os protagonistas son os homes e os personaxes secundarios as mulleres. Trátase de mulleres belas e mozas que tratan con extrema dureza e que traballan para elas en casa ou que admiran con paixón sexual. A voz das mulleres no primeiro conto é unha “cacara tumultuosa que acaban de culpar”, no segundo a protagonista sentiu que tiña dereito a violar despois de dicir palabras obscenas de vinganza, cando a nova esposa foxe daralle dereito a encher de odio e a golpear ao seu marido, tal e como aparece no cuarto conto. Pero máis adiante, nos últimos catro contos, a representación das mulleres vai cambiando. No terceiro conto dánselle os estudos e a capacidade de loita, a idealización cancélase e a muller convértese nunha persoa de carne e óso fronte ao home no seu penúltimo conto, e no último móstrase a necesidade de denunciar que os nenos abandonados son nenas e cambiar a tradición.

Nos contos deste libro atoparás fragmentos da historia de China que che conducirán á ficción, poderás ver o mundo a través dos ollos dos campesiños, os traballadores e os nenos, a narración moverase da realidade e a fantasía, e as lendas e a mitoloxía traerán a estas páxinas espírito e maxia. Historias que nos contarán en primeira, segunda e terceira persoa, con humor e cun final suxestivo. Si fixámonos no autor, non nos conformaremos coa lectura superficial, tentaremos buscar outros significados buscando e inventando as mensaxes das palabras. O que máis me gustou, quizá porque poucas veces o atopo nas lecturas habituais, foi que as metáforas sensoriais, as comparacións co animal e a natureza ou as imaxes relacionadas con detalles e emocións cotiás. Gustaríame terminar con algúns exemplos dos mencionados. Pasaches o “tempo necesario para queimar a pipa a media” lendo esta crítica e pechamos este texto con dúas imaxes: a terra xeada que rodea aos personaxes pobres dos contos e o lume que acenden os raios do sol nas cores vermellas das roupas que levan as mulleres vestidas.