Orquestra Sinfónica de Euskadi.

Dirección: Michal Nesterowicz.
Solista: Lukás Vondrácek (piano).
Programa: Obras de Beethoven, Wagner e Strauss.
Lugar: Teatro Principal de Vitoria.
Data: 28 de marzo.

A forza e a paixón poderían ser as dúas palabras que resumen o último concerto de abono ofrecido pola Orquestra de Euskadi. Un programa completo e completo, e un intérprete tocado co valor que dá a mocidade.

O pianista ruso previsto inicialmente, Arcadi Volodos, non puido asistir por problemas de saúde e foi substituído polo checo Lukás Vondrácek como solista, para piano e orquestra de Beethoven, op. Concerto núm. 37, núm. 3, con detalles. O máis destacado na interpretación deste mozo pianista, de 28 anos, foi a procura da delicadeza sonora. Era evidente que a principal preocupación de Vondrácek era a redondez do son. E isto ten as súas vantaxes, sobre todo, e os seus inconvenientes. Entre as virtudes podemos sinalar que fixo unha versión totalmente controlada, sen improvisacións, con cada pulsación ben pensada, orixinal, con personalidade, sen dúbida. Pero, a cambio, faltaba un pouco de frescura, quizá botabamos de menos a sensación do momento. Aínda así, estivemos ante un extraordinario pianista, marabilloso. A súa obra como propina, Love song do checo Josef Suk, foi un exemplo de linguaxe pianística requintado e unha excelente versión de Vondrácek.

A forza real percibímola na segunda parte da sesión. A fascinante abertura dos preludios e a morte amorosa de Tristán e Isolda de Wagner resume musicalmente a dramática historia que se desenvolve na ópera, onde o amor e a morte van xuntos. O director polaco Michal Nesterowicz viviu a interpretación e transmitiu esa paixón aos músicos nunha versión escandalizada.

E despois, no mesmo ambiente no que nos atopamos con Wagner, puxémonos na paixón, aínda que os programas nos levaron a outro lado do amor. Don Juan de Strauss op. O poema sinfónico 20, que tan ben describe as aventuras galantes do personaxe de Don Juan, chegounos fresco e apaixonado. Ademais, os sós do mozo violinista portugués Alexandre Da Costa, como concertino, foron un pracer.