Máis de 25 anos da disolución de Kortatu en Irun. O grupo deu moito que falar e, cando estaba no máis alto, deu o seu último adeus. É certo que os irmáns Muguruza puxeron en marcha sucesivamente o grupo Negu Gorriak, e deixaron á sombra o punk, ska e rock dos seus inicios, pero a Kortatu débeselle o xerme do que logo viría, porque a experiencia acumulada neste proxecto e a estratexia emprendida non se interromperon; alí desenvolveuse o apreso e planificado.

O primeiro libro sobre o grupo Kortatu foi editado por dous xornalistas madrileños, e foi editado pola editorial Lingua de Trapo, na colección Cara B (Antes Omega, de Enrique Morente e LagartNick, Unha semana no motor dOs Planetas... Os discos Caixas de música difícil de parar e Mecano 82 de Nacho Vegas foron sacados á rúa e publicados). A súa materialización foi un proceso moi longo no que músicos, xornalistas, sociólogos e outras persoas de Euskal Herria e de España entrevistáronse entre 2011 e 2013, e no que relataron o contexto político, social e musical do disco O estado das cousas de Kortatu.

Non é a biografía habitual dun grupo de música, xa que o obxectivo é reflexionar sobre un disco, pero ademais de ser moi útil para dar a coñecer o grupo –incluíndo pasaxes–, retrata as experiencias vividas no movemento sindical, asociativo e político de Euskal Herria; e expón algunhas metas entre a Esquerda Abertzale e os movementos autónomos. Ademais, mostra a corrupción dos aparellos policiais españois e o GAL, co terrorismo de Estado, a tortura e o narcotráfico, entre outros temas.

Ademais de todo iso, Fermin Muguruza e os seus compañeiros tiñan unha opinión e unha liña de traballo sobre a música e a política. De feito, Kortatu foi moito máis que un grupo xa existente, porque musicalmente achegou moitos sons do exterior e fíxoos seus; porque se converteu nun grupo moi traballado con gran profesionalidade; ao mesmo tempo, porque se deron conta da forza que ten a música como dispositivo e aproveitáronlla.

O Estado das Cousas é a banda sonora dunha época determinada, que nos anos 80 non ten igual en todo o Estado español. Iso é o que quixeron mostrar os autores. O prólogo do libro foi Bernardo Atxaga.A través dun interesante grupo musical que
até agora non recollera no libro, unha oportunidade única para ver suceder e vivir, e para descubrir aos que non o coñeceron.