“O amor non existe, pero as súas consecuencias si”, atopeino escrito nun pano de papel coa miña letra. É unha das poucas teimas escritas que os poetas saben escribir e comparten con todas as demais persoas que non teñen nada mellor que facer nun bar.

* * * *

Hai pouco, varios lectores do seu libro de poemas, Iñigo Astiz e mesmo Zabor, achegáronse a Euskal Telebista para falar desta obra. Un dos participantes acusoulle de ser pouco romántico cos libros Astizi (ou quizais o mesmo). O poeta expuxo a súa concepción do amor dunha maneira excelente. Recordo dos que alegou que dixo que calquera relación humana é precaria e amorosa, e que quería estar libre de toda a charlatanería que se construíu sobre ela –dígoo mal, porque a miña explicación non ten brillo, como a súa–. O amor non existe, pero si os seus residuos.

* * * *

O amor é a acumulación de moitos malentendidos. Despois de andar polo mercado e de celebrar unha chaqueta e un libro de Lucrecio (do mesmo xeito que Patxi), sentámonos a tomar un par de cervexas. Si confundo a felicidade que experimentei entón e doulle un nome solemne, a culpa é miña.

* * * *

Cando estamos namorados –conta o autor que máis detalladamente escribiu sobre a cuestión, cuxo nome non merece a pena mencionar–, o amor é tan grande que non se nos mete dentro: irrita cara á persoa á que amamos, atopa nela a unha superfiie que lle corta o camiño, facéndoa volver ao momento de partida; e esa tenrura que nos transforma o choque, que é a nosa tenrura, considerámola un sentimento dos demais, e preferimos na nosa porta.

* * * *

Sentados na terraza, un dos amantes preguntou retóricamente (gustaríame pensar) ao outro, a ver como pode amar tanto, “how can I love you xo much?”. A resposta podería cualificarse de cínica, pero considerouna poética: “Estiven entre ti e o teu amor”.

* * * *

O amor (polo menos) é unha mentira compartida entre dúas. O amor é a través das palabras. Desexámolo cos ollos. Namorámonos da lingua. Por iso o amor é a construción dos poetas, e por iso os poetas deberían desedificar e desvirtuar, volver ao corpo.

* * * *

A pregunta de si os amantes ámanse un ao outro constantemente indica os elementos dubidosos de que está feito. Un amante ten a obrigación de mentir, de seguir xogando ou de amar sen que el déase conta.

* * * *

Só coñezo unha cita da natureza De rerum de Lucrecio, unha fermosa descrición da relación sexual, lida con frecuencia no relato de Sarrionandia. Busqueino na tradución ao castelán do libro, tamén no índice, e cústame atopar o fragmento. O editor incluíu no epígrafe “O amor” o que en latín é De rebus veneriis (Contas de Venus), que comeza de forma expresiva coas orixes da semente.

* * * *

O amor non existe (nunha palabra) e estaba convencido de que non o necesitabamos. Entre os conceptos absolutos, o menos cuestionado e o que máis traballo podería dar é o de demolición. Con todo, resúltame estraño o renacemento que está a vivir. Hai un filósofo queer que reivindica amor, e un filósofo vasco que non é queer. Bravo! Eu xa teño aquí o que escribiron sobre o amor (sic) todos os autores que mencionei e non mencionei.