Egibar dirá misa e na epístola confirmarase que o relatorio será o punto de partida e non o obxectivo do novo Status (Estatuto) para o PNV. Pero este relatorio vén encorsetada desde o principio, coas condicións que puxo o PSOE asumidas por EAJ-PNV: O marco xurídico español e a lexislación vixente. É dicir, o Estado español será o fiscalizador desta reflexión discursiva. Pero antes deste acordo do PNV xa acordara outro con EH Bildu, por non asinar nada.

E que fixo o PNV? Volveu a deixar a EH Bildu e a coller ao PSOE nos xeonllos. E é libre de elixir aos compañeiros de viaxe que queira nese traxecto, por suposto! Pero non é unha actitude digna de aplauso, nin digna, o feito de rexeitar o que xa se acordou e de ir en brazos dun amante. Quero dicir respectuoso. Ideolóxica. Político, si considéranse abertzales. Deixou claro unha vez máis que o PNV non quere ter á esquerda Abertzale ao seu lado (“con eles nin en diñeiro”, dixo Azkuna) na súa actividade diaria, xa que sente moito máis cómodo co que reivindica “unha e unha España” que coa que quere fuxir de España e Francia. Pero desbásteme o cambio camaleónico do PNV. Non é novo, si, seino. Non importa con quen xuntarse si consegue os seus orzamentos políticos. Fóra da Esquerda Abertzale. É verdade que o desprezo e a desconfianza que vivimos durante anos non se cura da noite para a mañá e que tardaremos un tempo en conseguir esa confianza mutua. O tempo será o remedio para todas as feridas.

De todos os xeitos, creo que a Esquerda Abertzale (“sen o PNV non pode conseguir o obxectivo, pero co PNV onde?”) debe facer pedagoxía política e transformación de comportamentos e actitudes para que PNV e a Esquerda Abertzale vaian algunha vez da man. En teoría, os maximalismos están ben. En cambio, na praxe política hai que perseguir as realizables conquistas do momento se non nos rendemos, aburrirémonos e aburrirémonos. Temos que conseguir unha relación de confianza, pero asumindo que a Esquerda Abertzale aínda ten que facer unha traxectoria política institucional de desmantelamento, para poder conseguir, á fin e ao cabo, esa relación de confianza, máis psicolóxica que política. E si a ninguén se lle ocorre “mellor só que mal acompañado”, a Esquerda Abertzale converterase en localista e provinciana. Inútil.