Si fixámonos no título do novo disco, que debemos romper?

Queremos, sobre todo, romper este absurdo mundo. Parar de golpe o camiño que tomou a sociedade nos últimos anos e cambiar de rumbo. Cremos que hai posibilidade de facer as cousas doutra maneira. O disco é o noso berro contra esas brutalidades que escoitamos todos os días nos medios de comunicación.

Unha das peculiaridades do voso grupo é a diversidade de orixes dos participantes. Como se coñeceron e uníronse a este proxecto?

Empezamos a dar concertos en 2009, pero antes traballaramos un par de anos no proxecto. A miña intención era crear un proxecto coas persoas que coñecín ao longo da miña carreira, para difundir un tipo de música. Neste traballo contei coa axuda de Amparo Sánchez de Amparanoia, con quen producimos o primeiro disco. Na miña traxectoria coñecín xente de moitos lugares, e por iso esa diversidade. Con todo, no grupo houbo moitos cambios, e agora case todos somos vascos. Un dos compoñentes do grupo é cubano, pero o resto son de diferentes puntos de Euskal Herria, tanto de Iparralde como de Hegoalde. En total somos dez, oito músicos, un técnico e un responsable de comunicación.

E iso tamén inflúe no voso estilo. Nótase que bebedes de moitas fontes.

Cada un de nós ten os seus gustos musicais e as súas fontes, e a partir de aí tentamos facer algo conxunto. Non é fácil definir o que facemos: temos influencias do mundo do rock, pero tamén da música tradicional. O disco ten un toque latino, gústanos moito e traballámolo desde sempre, pero mesturamos moitos estilos: reggae, punk, rumba… En xeral, a nosa intención foi facer melodías intensas para a festa.

Xa que producistes o voso primeiro disco con Amparo Sánchez, Amparanoia é un dos vosos grupos referentes.

Gústanos a riqueza da súa música, pero tamén o sentido das súas cancións e letras. Unímonos a este espírito, no plan para gozar da sinxeleza e das mensaxes directas.

E en Euskal Herria, hai algún grupo que poida compararse convosco?

Supoño que non. Temos o noso ámbito musical e non cremos que en Euskal Herria haxa grupos que traballen o mesmo camiño musical. En canto ao estilo, non facemos música como Esne Beltza ou Emon, é moi diferente. Con Esne Beltza, por exemplo, tocamos, e a nosa música non se fai repetitiva, senón complementaria.

Chegastes á madurez. Cal foi a evolución musical desde o anterior disco?

Facer ben a música deste estilo require moito traballo, máis aínda cando estamos á vez. Os músicos do grupo son moi experimentados, pero para adoptar a forma que necesita o grupo hai que tocar, tocar e tocar. A unión correcta de todas as partes require tempo. Neste sentido notamos unha gran melloría. Nos últimos dous anos fixemos algúns cambios e iso tamén nos axudou. En canto ao estilo, mantivemos o mesmo camiño. Por citar algo, é certo que traballamos un pouco máis o mundo electrónico co fin de facer cancións frescas e directas.

Entre as novidades destaca a incorporación da cantante Estitxu Pinatxo, nova cantante do grupo.

Empezamos a traballar con el fai máis dun ano. Aitziber Estanga (guitarra e voz do grupo) estivo no concurso A Voz de Telecinco e como lle gustou puxémonos en contacto con el para ensinarlle o noso proxecto. Gustáronlle as nosas influencias e tamén a nosa canción e a nosa intención. Ten unha voz moi potente e a química entre os dous cantantes funciona moi ben, sobre todo nos directos.

Outro cambio é o da lingua. Neste segundo disco, as cancións son en eúscaro, a diferenza do primeiro, no que participaron.

Cantamos en eúscaro, porque queremos dar a coñecer e difundir a nosa música en Euskal Herria. Andamos moito fóra de Euskal Herria, e aquí tiñamos moitas ganas de mostrar o noso traballo co novo disco. As cancións do primeiro disco eran en castelán, sobre todo porque a cantante era madrileña. Con todo, hai dous anos xa empezamos a traballar con estas letras. Ao principio tentamos gravar con Elena [a cantante anterior], pero a cousa non era tan mala en canto á expresión. Non chegabamos ao que queriamos. El tivo que abandonar por fin o grupo e con Pinatxo foi máis fácil.

Miren Amuriza puxo as palabras ás vosas cancións. Escribiu á carta ou pactou os temas con anterioridade e o resto de temas?

Nós xa tiñamos preparadas algunhas cousas, e eu mesmo traballei con Amuriza nesas palabras. Sabiamos máis ou menos o que queriamos. Con todo, aínda que partise das nosas ideas, tivo enteira liberdade para compor as palabras á súa maneira.

Tamén destacastes o protagonismo da muller no disco.

Maleruski, en Euskal Herria non hai moitos grupos coa muller como protagonista. As nosas cancións son cantadas por dúas mulleres, e as palabras tamén están escritas a partir da mirada dunha muller. Creo que a partir de agora deberiamos traballar máis para promocionalo.

Tivestes a oportunidade de dar concertos por todo o mundo. De que forma tedes a acollida fóra de Euskal Herria?

A verdade é que recibimos moi boa acollida en todos os sitios. A alegría da nosa música transmítese con facilidade e o público pásallo xenial. Tocamos en Budapest, no norte de África, en España, en Francia, en Bélxica, en Gran Bretaña… Recentemente tamén nos convidaron a asistir a tres festivais en Cuba.

E en Euskal Herria, tedes a oportunidade de ofrecer tantos concertos como queirades?

Costa conectar concertos, máis nos últimos anos. Até agora tivemos unha boa acollida. Para os meses de abril e maio estamos a celebrar varios concertos. En Euskal Herria falta dar a coñecer o grupo; esperamos que este disco nos dea o empuxe que nos falta nos próximos meses.