Cando e como xurdiu a preocupación por Euskal Herria?

Durante 20 anos traballei en solidariedade con Irlanda do Norte. Nas miñas visitas a Irlanda coñecín a xente de Euskal Herria, entre outras persoas de Batasuna. Así coñecín a casuística de Euskal Herria. Empecei a participar activamente cando se produciron detencións contra a Mesa Nacional da Unión en Segura en 2007. Aquilo supuxo un punto de inflexión para min. Coñecín a moita xente que traballaba en solidariedade con Euskal Herria, pero estabamos todos moi sós, fóra dun grupo de Berlín. En 2008 creamos Amigos do País Vasco, coa axuda de persoas que viven en Alemaña, como Ingo Niebel ou Raúl Zelik.

Cal é o papel dos Amigos do País Vasco en Alemaña?

Temos unha estrutura descentralizada. Eu son o coordinador das actividades principais, pero as actividades dos grupos a través de Alemaña son independentes. A iniciativa principal é o Día Solidario a favor do Pobo Vasco, que este ano se celebrará do 4 ao 13 de abril. Para nós a data é moi importante, xa que é o día da reunión de todos os grupos. Este contexto internacionalista enriquece as nosas actividades.

O noso obxectivo é que a xente coñeza a situación política de Euskal Herria (represión, mobilizacións sobre os presos políticos, iniciativas da esquerda abertzale…). Ademais, informamos das loitas sociais, como as protestas contra o TAV.

Que coñecemento hai en Alemaña sobre o País Vasco?

Na época da loita armada, o único coñecemento era ETA. O final da loita armada e o novo rumbo da esquerda abertzale han dado paso a unha nova realidade. Os xornalistas e os partidos políticos empezan a interesarse pola loita a favor dos dereitos civís e políticos. A xente xa non se pregunta polo terrorismo, senón pola situación política. A manifestación de Bilbao tamén foi noticia na prensa alemá; despois da mobilización as visitas á nosa web multiplicáronse.

Que opinión ten a esquerda alemá sobre o proceso de Euskal Herria?

Pódese dicir que na esquerda alemá hai dous sectores diferentes: por unha banda, hai un sector internacionalista. Están a favor do dereito a decidir dos pobos, pódese dicir que entenden as loitas de liberación nacional, aceptan as realidades que hai no Estado español, como o referendo catalán. Outro sector ten un problema co concepto de nación, que confunde co nacionalismo na época do nazismo.

Como viven a nova situación política en Euskal Herria?

A nova estratexia da esquerda abertzale foi un éxito, e no sector progresista de Alemaña ese desenvolvemento vese moi positivo. A xente ve que o diálogo é necesario, como o achegamento dos presos e presas a Euskal Herria… A nosa prioridade é mostrar a nosa solidariedade coa represión que sofre Euskal Herria.

As vítimas de ambos os bandos comezaron a reunirse para contar as súas vivencias. Que importancia cres que ten este tema?

Coñezo o caso de Irlanda, e alí fíxose a diferenza entre as vítimas de primeira e segunda clase. En Euskal Herria, as vítimas dunha parte, é dicir, as torturadas, as vítimas do GAL e as do aparello de Estado, non forman parte do relato. Hai que aceptar os relatos das vítimas de ambas as partes para manter unha convivencia pacífica; é importante ver como se narra a historia do conflito. O que se veu contando até agora en Alemaña é a loita contra o terrorismo.

En Alemaña, varios políticos deron o seu apoio á reivindicación dos dereitos dos presos. Servirán para mover ao Estado?

A estratexia da esquerda abertzale baséase na acumulación de forzas da sociedade vasca e no apoio do ámbito internacional. O reflexo deste último foi que doce personalidades internacionais expertas en dereitos humanos asinaron a declaración de “Auf dem Weg zum Fried” (O camiño da paz). Pídese ao Estado español que dea pasos no tema dos presos políticos, e tamén asinou Klaudia Roth, membro dos Verdes alemáns. Estas declaracións son pouco coñecidas, pero son suficientemente importantes para presionar ao Estado.

Arnaldo Otegi di no seu libro que o único que move ao Estado é que os custos do inmovilismo páguense caro na esfera política. O Estado utiliza aos presos para que se dean divisións dentro do movemento. En Irlanda pódese dicir que sucedeu algo parecido. En 2001 liberaron a varios presos, pero mentres tanto o proceso de paz combatíase constantemente, entre outras cousas por parte dos militares.

O auxe da extrema dereita é un signo de debilidade dos estados? Como vedes iso desde Alemaña?

O Estado español é prisioneiro do seu discurso. De face ao exterior, quixo demostrar que "non hai conflito político" e que "non hai máis que unha organización terrorista que atacaba ao Estado e aos cidadáns". Co novo proceso e a expresión do EPPK a xente pode tomar outra idea. En consecuencia, está obrigado a desenvolver outros argumentos políticos. Supoño que ten medo da ultradereita. Con Alemaña pódese facer unha comparación. A propaganda do réxime nazi formaba parte da vida democrática. Un exemplo diso é o racismo, porque a ultradereita utilizaba este argumento para gañar votos. Algúns partidos conservadores non queren loitar contra o racismo, porque temen que os votos vaian á ultradereita, pero ao mesmo tempo reforzan a este sector. Creo que en España ocorre algo parecido.