Lin a velocidade dos trens e pensei en Unplugged (Fundación Kutxa, 2009). Naquela ocasión, Luís Garde utilizou a poesía como recurso para explorar zonas que non podemos chegar. Nas páxinas de Argia criamos que “afloraba todos os aparellos, as présas e os baleiros da vida moderna”, pero, á fin e ao cabo, deixando as vellas preguntas de sempre: cara a onde imos? En que buraco pérdese todo? Como se poden curar as feridas da tristeza?

Unha vez máis, o poeta saíu de viaxe coa intención de entender as cousas e volveu cunha man chea de nada e outra cousa de ningunha. Á volta só puido devolvernos a súa paisaxe interior. A viaxe está en nós, todo cambia a medida que avanza o tren. As xanelas do tren, ademais, retornan co seu propio reflexo.

A velocidade dos trens é un exercicio que se resolve en dous partes e que se nos opón neste case monolítico. O primeiro poema parte da cita de Paul Valéri, segundo a cal “o home hoxe non inventase a poesía”. É outra maneira de dicir que as cousas son breves e efémeras. A poesía é unha delicada invención, un puro pensamento noso.

No segundo poema, o escritor ve na pequena pantalla de YouTube como pasa o tren transiberiano, mentres el diríxese a Venecia: “Aquela moza descoñecida que saíra dos carrís nun canellón de Venecia./ No soño que seguiu á miña Tristeza/ con aquela moza arrepiada perdida nun pesadelo/ corrín dun lado a outro”.

Garde entra e sae da imaxinación á realidade. Ás veces el non é ninguén e ás veces cólleo todo, todo parece o seu soño e o seu paradoxo. O libro termina cunha incógnita tan fermosa, que o tren siberiano e o veleno afástanse máis e máis, corpos remotos, corazóns e até o propio escritor, cada vez máis solitario... Na viaxe simbólica, Garde se derrite, o que viaxou volveu de alí, coñeceu a dor dos demais. “Cada cal na suor da súa dor/ empapa á xente da súa contorna”.

O libro conta con preciosos detalles, é un exercicio moi digno de aplauso sobre a eternidade. Non comprendín ben algúns adornos sobre o sistema soviético, e parécenme insignificantes algunhas consideracións metaliterarias. En lugar de comprimir e facilitar o traqueteo, o escritor faise como se perdeu sen un obxectivo claro, nin estético nin expresivo, e neses casos faise melancólico. Excesiva intelectualización ao azar.