Corazón quente
O ambiente de sangue adoita ser cada inverno. Tesoiras, machos, porcos, motosierras... podas con fío! Os xuízos están dispostos a ditar sentenza. Demasiados xuíces indiscretos. Moitos cascos de cabeza quente. Desapiadados.
Non sabemos onde teñen o corazón as árbores que se podan. Hai moitos estudos que apuntan a que a sospeita de que senten é cada vez máis evidente. Teñen corazón. Alma, espírito, mente... Non sei como se chamará cando se lle atope definitivamente.
As árbores teñen corazón, excepto os falcóns (Alnus glutinosa). Xa hai tempo que se lle negou o corazón ao aliso... Fai aflorar a nosa insensatez! Cando se corta, a madeira, que é moi branca, arroiba. Lémbranos o noso propio sangue. É unha superstición de todo o continente: o aliso está encantado. Non o entendemos, e como ten sangue e, por tanto, ten corazón, dámoslle as costas e, moi rápido, cantámoslle que non ten corazón.
Ese vermello que toma cando acaba de cortalo, a luz amortéceo e elimínao. Por mor destes cambios de cor, os máis setentrionais de Europa considerábano un símbolo da resurrección. Mulleres e homes, todos vimos do aliso e do fresno (Fraxinus excelsior).
Cando menos espérelo, atoparasche co corazón do aliso. As primeiras guitarras eléctricas compactas sen caixa de resonancia, a mítica Fender Stratocaster, tiñan en 1954 un corpo de fresno. Despois, a partir de 1956, era de aliso. Mesturamos o carbón de madeira de aliso co nitrato e facemos pólvora, que din que é da mellor calidade. Ten boa madeira para quentar o forno de pan, con moita chama. Esta madeira é unha deliciosa talla que se utilizou para fabricar galochas, batería de cociña, mangos, esculturas, xoguetes, etc., que se coñecen como “txoklak” en Mezkiritz e Oiz, entre outros.
A auga, o aliso alí. A auga crece onde é e para construír estruturas submarinas, xunto coa pagá Fagus sylvatica, o aliso é o mellor branco. Se se retén do aire e da luz, mantense durante moito tempo: moitos dos cimentos que sustentan as pontes e calquera outra construción flotante son alisos.
Para acabar de avivar a fame, os queixos quítanse coas espadas do aliso.
O pasado febreiro. Adeus ao inverno e benvidos á policía municipal, ao céspede ou ao céspede. É bonito que che ennegrecas, pero para unha próxima vez deixarei ese camiño. Aínda quero tirar da madeira...
O outro día Berria traía a historia da desolada fachada de... [+]
Da madeira xorde máis que acha, entre outras expresións... Pero o proverbio di: "Acha pola madeira". Volta da muela: da semente á planta, semente á planta. Moitos deles foron Gotzon Garate. Preparada para o goce?
Que madeira, que acha. Que tronco, que acha! Semente. Era un... [+]
Madeiras duras, resistentes, que terán que soportar moita tensión e forza, botaranse nestas tebras, como dicía o outro día. Si por casualidade córtasche algunha árbore para conseguir unha madeira deste tipo, a lúa menguante de febreiro pecharase cun mes, e eses son os... [+]
O inverno adoita ser a época da madeira e a madeira. A maioría dos que se usan na nosa cultura córtanse no inverno. As madeiras resistentes, resistentes, resistentes á tensión e á forza, tiraranse nestas lúas. Os traballos de demolición de troncos que dean lugar a... [+]
As condicións meteorolóxicas han acabado; a auga, a auga e a auga. De que falar no ascensor ou na parada do autobús? Non hai novidades e hai que empezar a tirar doutra cousa para contar historias. A vantaxe de que se di que hai mal tempo, hai que pensar... O barro volveu ao... [+]
O carrozillo ou caracol (Rhamnus alaternus) non é abundante. É berozale e vive moi ben entre outras árbores e arbustos que comparten esta mesma afección, como o madroño (Arbutus unedo), o alcornoque (Quercus suber), o lauro (Laurus nobilis), a maternidade (Quercus... [+]
A última vez que estiven rodeado de ti. Jon Maia fíxose cargo da forza que ten o bosque e a árbore sobre nós, e da influencia que ten na nosa cultura para facer un deses grandes documentais; Gutik Zura chámase Gutik Zura e quen queira axudar cuns cantos centavos a... [+]
Do mesmo xeito que á árbore, é cultura pór a árbore encima e suxeitar as ramas. Gran coñecemento, cultura. Pola contra, rompendo as ramas e deformándolas, axudaría a unha planta que sería rapaz e daría á súa vez un novo futuro. Cultura: traballar. Axudar a crecer... [+]
Toco o violín. Son un arpista mellor que violinista, pero o violín é o meu medio de vida. Verán cálido, a calor dura moito. Pegámoslle. No verán teño a pagotxa, a corda de concertos. No verán, o Alfer, ademais do primeiro, se enorgullece, e algúns teñen que explicar... [+]
Si cando eramos nenos viamos a un can rascándose coa pata para acougar o picor ou para mandar ás pulgas a tomar o vento, diciamos que estaba “a tocar a guitarra”. Os cans, non sei, pero algún can tocará o violín. Quero dicir que será algún can violinista.
Para tocar,... [+]
As árbores, árbores e arbustos se mejillan, podan e encollen. Ás veces lagartos e brotes, ás veces poliñas, lindos cornos, e mesmo ramas duras. Quiteillo e deixei a ferida de regreso.
Cortamos as plantas para darlle unha forma determinada: para ter sombra, para que o sete... [+]
