Esta serie de narracións, esta rede de historias, comeza cun pendrive esquecido por un escritor. Un editor decidiu atopar e publicar os fragmentos que compoñen este libro. O libro recolle historias de amor que se atopan dispersas en diferentes épocas históricas e que nos mostran diferentes formas de amar. O escritor ou o editor, ou o grupo de personaxes, xogaron coa estrutura e guían ao lector coas notas iniciais e finais dun posible editor, pero tamén acompañados polas traxectorias de Sinda, que aparece de cando en vez, ou enroscándose algunhas veces no proceso creativo do escritor.

A cada un dos contos desta serie déuselle unha linguaxe, un tipo de texto e unhas voces narrativas concretas. O autor buscou un vocabulario e unha maneira especial de contar da época, con diferentes opcións lingüísticas e estilísticas, como o uso do hika, o rexeitamento das palabras que chegaron ao eúscaro por influencia do latín, o formato de carta, ou o uso da segunda persoa.

O tema, como se dixo, son as historias de amor. Estas narracións foron representadas en diferentes épocas históricas e cada unha ten a súa particularidade, pero tamén hai algunhas ideas que se repiten, como a liberdade e a súa carencia, o paso do tempo e o seu sinal no presente, e as relacións entre persoas de distintas épocas vitais (poder).

Os agridoces do amor aparecen xunto á representación do amor como lume e vínculo: a violación das normas, a tentativa de separalas e despois retomalas, a violencia e a propiedade, o sentimento traído polo corpo ou a mente e, no último conto, a continuación dun coñecido conto da literatura vasca contemporánea: O seguinte día, o seguinte ano, o próximo conflito amoroso da raíña Xenebra de Joseba Sarrionandia nAs narracións de Joseba Sarrionandia.

A prehistoria lévanos á era romana, desde a Idade Media á guerra civil, chegando mesmo ao ano 2000. Todas as narracións sitúanse no País Vasco e chégannos diferentes formas de amar. Os personaxes loitan coa vida, perseguen os seus desexos e desexos e finalmente o narrador convídanos a viaxar no seo da literatura e a emocionarnos coas súas emocións:

Oxalá sexas un simple espectador! Non nos vestimos habitualmente coa pel do protagonista? E coa pel de moitos outros personaxes? Así, apuntámonos a unha viaxe descoñecida. Un nome para unha viaxe que non ten ningún perigo, que podemos terminar en calquera momento, que pagaremos con algúns sorrisos ou con bágoas bochas. Un choio!”.

Gustaríanos acabar a crítica con outra pasaxe que pode ser unha síntese desta obra:

“Temos que dar outra oportunidade aos personaxes e a nós mesmos. O amor é un artefacto explosivo que pode estalar nas túas mans e emborracharte, ou explotar nunha mina de ouro e facerlle volver rico para sempre. Feixe o esforzo, Sinda, e pide ao amor outra versión, si non é máis que un final máis”.

Amaia Álvarez Uria