Segundo o pensamento económico primordial, o obxectivo da economía debe ser conseguir o máximo beneficio posible e para iso débense habilitar os medios económicos de forma axeitada. En lugar de satisfacer as necesidades individuais deste mundo, debe aspirar a obter beneficios. Por tanto, todos os recursos organizaranse ao redor dos beneficios, e non importa, en calquera caso, as consecuencias que iso carrexará tanto nas persoas como na natureza.

Esa é a premisa económica até agora e o último informe da ONG Intermon Oxfam permitiunos facer unha reflexión máis. Explica a análise socio-económico da poboación mundial e os resultados son dignos de pór o cu da galiña.

De feito, sabiamos que, tras a Gran Depresión de 1930, as diferenzas económicas entre os máis ricos e os máis pobres disparáronse. Posteriormente, a II. Despois da Guerra Mundial, como consecuencia dun sistema fiscal progresista, estas diferenzas económicas reducíronse moito e chegounos a época coñecida como a “idade de ouro do capitalismo” de 30 anos.

Posteriormente, o pensamento da dereita cobrou forza e nos anos 70 a dereita principal había recuperado unha sólida posición ideolóxica. Desde entón, esa dereita chegou ao Goberno e coa complicidade dunha socialdemocracia corrupta formáronse moitas medidas e institucións (Trilateral, Foro Económico Mundial de Davos, Organización Mundial do Comercio, UE, NAFTA...) ou se adaptaron (FMI, BM...): a economía foi totalmente desregularizada. En definitiva, a elite económica impúxose definitivamente ás institucións políticas.Esta
nova situación socio-económica fixo que os ricos se volvesen máis ricos e para iso pagouse menos aos traballadores pobres e medianos desde 1970. Na execución das medidas adoptadas eliminouse ás clases medias (exaccionando os impostos, reducindo os gastos sociais...) para entregarllos aos ricos (para rescatar entidades financeiras...).

Como consecuencia de todo iso, as 85 persoas máis ricas do mundo teñen o mesmo capital que as 3.500 millóns de persoas máis pobres, a metade da poboación mundial. Noutras palabras, o 1% da poboación mundial ten o 46% da riqueza mundial. No mesmo Estado español, 20 persoas teñen entradas como o 20% máis pobre da poboación! De seguir así, en 2022 calcúlase que no Estado español haberá 18 millóns de pobres, o que supón o 40% da poboación. O máis sorprendente é que desde 1970 a economía mundial multiplicouse por tres, de 24 billóns de dólares a 70 billóns de dólares, pero de aí chega menos para a poboación máis pobre. Ademais, cada ano 21 billóns de dólares, 15 veces o PIB do Estado español, escapan das facendas. En Europa tamén existen e estanse acentuando aspectos económicos similares. Que facer ante esta lamentable situación?

O Foro Económico Mundial de Davos mostrouse preocupado pola situación da economía mundial. Si non se alivia esta situación, nun prazo de entre 12 e 18 meses, produciranse escándalos entre a poboación. Entre tanto, a medio e longo prazo, deberíanse adoptar as seguintes medidas: 1. Aumentar a recadación e a xustiza social. 2º Destruír os paraísos fiscais. 3. Establecer impostos dignos ás transaccións de capital financeiro. 4. Promover políticas sociais e cooperación ao desenvolvemento en lugar de axustes fiscais. 5. Fortalecer a democracia, porque a política ten que dominar a economía.
Estas son algunhas das medidas políticas e económicas que se deben tomar para favorecer á poboación mundial, pero para que poida entrar en vigor a sociedade civil debería facelo máis enérxica do que é hoxe.