Miren Narbaiza e Ander Mujika volveron a aprender a respirar. Encheron os pulmóns de aire puro a través do seu segundo longo traballo dunha maneira natural, sen arrogancia nin ambición excesiva. Quitáronse as roupas dianteiras, espíronse e volvéronse a vestir.

O disco "Arnasten ikasi berriz" foi publicado a finais de 2013, case tres anos despois de que o seu anterior traballo, 'Lehertarazi', gravásese en público na sala Zabalotegi de Bergara. Os dous discos son de Napoka Iria, xa que a melodía de Napoka Iria percíbese claramente nos dous: A fermosa voz de Miren e a súa maneira de cantar e tocar a guitarra acústica, e a guitarra eléctrica de Ander, unha maneira especial e persoal de utilizar os seus pedais e demais instrumentos.

No entanto, pódense observar variacións entre os discos. Por unha banda, as melodías da voz escóitanse en intervalos máis pequenos que no disco anterior; por outro, a tensión que se acumulaba a determinados puntos das primeiras cancións está máis dispersa; as adaptacións son máis atmosféricas en xeral e transmiten momentos suxestivos e mesmo misteriosos.

Á fin e ao cabo, expresan máis que antes con menos e, como di o título da penúltima peza do disco, vestíronse de despedida. O ambiente íntimo, emotivo, é o que predomina no disco para aprender a respirar de novo. Pódense escoitar fermosas melodías con detalles e matices, sen ningún adorno que poida sobrar.

O disco comeza suave, coas cancións de Etxeorratz (“Os que che vemos desde abaixo afundímonos continuamente aos teus pés”) e Próxima a andar (“Enchín de coraxe as mazaduras da alma, as chamadas do corpo espírito perdido no esquecemento”).Na terceira canción “Tes medo ao xeo porque tes medo de que che durmas”, un rasguño da guitarra eléctrica rompe un pouco o acougo e a partir de aí vannos a transmitir outros sentimentos e sensacións a través doutros matices e toques.

Eu tamén me sentín atraído polo ambiente especial da canción (“Abriume os ollos a necesidade de mirar de lonxe, de revivir coa necesidade de reunirme”) e o ritmo da batería e os debuxos da guitarra eléctrica do final lévannos a outro lado.

En contraposición (“Non te deixes, o terror sácache do control, deste truco”) a guitarra eléctrica e a voz fortalécense e óuvense máis forte, e na canción “Xa o sei, estamos perdidos no labirinto de relacións, decididos, achegados ou afastados”, detectamos unha conversación entre ruídos e sons e o arpegio acústico, e a voz de Mirén.

Por último, a canción A distancia (“Estou no corazón do bosque, mollando os dous pés nos raíles, inchándome a pel de maneira que non poida respirar… empezo polo baleiro”) pon un broche de ouro ao disco, co son da trompeta e o da harmonía.A
gravación, a produción, a presentación e o deseño están ben feitos. O disco escóitase facilmente, xa que dura pouco máis de media hora. Ademais de tocar e cantar a guitarra acústica, Miren fixo fotos; e Ander tocou a guitarra eléctrica, o lap steel, o fagot, e ademais de facer coros, encargouse tamén dos labores de deseño. O resto de participantes no disco foron: Felix Buff (percusión), Ían Urizar (trompeta e armonio), Ibai Gogortza (guitarra, contrabaixo e produción), Iñigo Irazoki (gravación e mesturas), Jonan Ordorika (masterización) e Josu Torrealday (fotografía).

Miren e Ander son dous creadores de Napoka Iria. O novo traballo é un espello das experiencias e dos acontecementos que se viviron ao longo deste tempo. Completaron unha viaxe interior que nos tocou o corazón. Cada canción lévanos a un campo, ou mellor dito, a un ambiente, e empezamos a reflexionar, a lembrar, ou simplemente a sentirnos.