A transición foi analizada nesta breve sesión. Algúns consideraron o tránsito á democracia española como exemplo. En cambio, o autor do programa asegura que na época do cambio do franquismo á democracia non se fixo xustiza suficiente. Tamén di que a transición é tabú, unha idea inintelixible para entender a España actual.

 

O autor considera a linguaxe como un instrumento para a procura da xustiza, reivindica a necesidade de acudir á poesía. Con todo, pouco se escribiu sobre a transición desde o punto de vista da xustiza poética, a única excepción é Gabriel Aresti -grazas ao poema Dereito prohibido–.

A transición non comezou en 1975, tal e como quixeron crer os españois tras a morte de Franco. A Transición comezou en 1960 coa creación de ETA, coa revolta de sacerdotes que foron encarcerados na época do Dereito Prohibido escrito por Aresti en 1691 ou no cárcere de Zamora. Con todo, o relato da loita daquelas xeracións que derrubaron o franquismo non se escribiu correctamente. Gañaron a liberdade mediante a amnistía, pero sen facer xustiza. É máis, aos oprimidos e aos opresores impúxoselles “” a mesma xustiza. Os franquistas foron amnistiados, sen que os seus crimes fosen xulgados nin condenados.

 

Pasaron cincuenta anos. Temos que facer unha xustiza que non se exercitou na arte, si conseguimos equilibrar a balanza da xustiza. O autor ve a necesidade de reformulala para poder facer un relato do sucedido no pasado e unha “crítica ou autocrítica política” en función do vivido. O programa analizou o camiño até o momento actual, pero sen profundar nos “feitos” políticos do pasado recente. Eu detectei “autocrítica” no programa e ofrecinlle pautas para levar a cabo a segunda transición. Agradecería á autora que, ademais dunha sesión política, realizase un ensaio sociolóxico, estudase o problema desde un punto de vista máis sociocultural que político.

Quedo á espera da continuación desta sesión.