A ceratonia siliqua é o algarrobo. Para os que temos cultura atlántica, unha árbore doutro mundo. Si coñecémolo, non temos máis remedio que tirar da cultura mediterránea. O nome Ceratonia provén da palabra árabe querat ou kêras en grego; a palabra árabe indica un peso pequeno –a semente era o peso; de aí o kilate– e a grega o corno, pola forma da vaina que ten o froito.

O apelido Siliqua tamén ten salsa. O silicu, en si mesmo, é o nome botánico dun tipo de froito. A familia de plantas máis coñecida que produce este tipo de froito é a que no seu día se coñece como a dos Cruceiros e a que actualmente se coñece como Brassicaceae (nabo, col, colza...). O algarrobo ten o froito en forma de vaina, de legume. Non había sílabas. Como se chama ese apelido siliqua?

O silicu era unha moeda romana de outrora. Tamén a medida de peso. O nome de ambos procedía da semente do algarrobo, que era un silicuario. O peso dun silicu oscila entre 0,185 e 0,19 gramos. Líbraa romana compúñase de 1.728 silicks, como os 6.912 grans de cebada blanqueados. Catro grans de cebada silicua. A moeda vén do piso. Unha bufarda con ese peso da sílice en ouro era tamén un silicua. Os bizantinos mantiveron esta medida de peso.

A este revoltijo de sementes, de pesos e de moedas deulle o loureiro un árabe: O califa omei Abd ao-Malik puxo en marcha o primeiro sistema de diñeiro árabe no ano 696, normalizando o kilate, o peso do silicato.

O nome de Algarrobo provén da Alharrúba hispano-árabe, ou ben da Harruzbah ou harnūbah do árabe clásico, e estes veñen do verme lup persa. Este último principio significa “mandíbula de burro”. Será polo aspecto de Judá?

Velaquí o caos desta parte do Mediterráneo. Árabes, omeíes, gregos, romanos, bizantinos, persas... Ao fin prevaleceu a ansiedade. Pero o algarrobo tamén ten outra riqueza: é un excelente xantar de vainas, con azucres e goma e é capaz de facer un substituto do chocolate ou de producir alcol. En Tunes elaboran unha bebida que chaman cidre (sidra). As sementes foron vendidas en Inglaterra como lambetadas, e tamén como sucedáneos do café. A fariña de Aleón é boa tanto para os nenos como para os que teñen diabetes. A súa madeira é boa para facer mobles. A madeira, a vaina, a semente... e a flor non se pode esquecer: hai árbores macho e femias, e, como cheira a flor do macho? Segundo o nariz, o esperma ou cheiro a podre do home. Para os cingalistas.