No artigo desta páxina da semana pasada mencionaba que a petición de referendo do Parlamento catalán trataríase en febreiro ou marzo no Parlamento español. E non, agora vai ser en abril dos últimos días e si o proceso retárdase no Congreso, poida que non se aborde até setembro. A Generalitat, formalmente, pode convocar o referendo no mes de setembro deste ano. Tamén falei dunha posible declaración de independencia, pero unha semana despois véxoa confusa.

E recollendo a materia prima, cando nos diriximos á análise, púxenme a bailar o camarote co que escribimos e escribimos. A miúdo competindo connosco mesmos, tratando de redondear a análise e ofrecernos o mellor, sen esquecer que somos xornalistas e non adivinos. Improvisador de pistas e non curioso. E ocorréronlleme varias ideas, entre outras cousas, para lembrar, no mellor dos casos, que estamos á altura do lector, e non por encima del.

Volvendo ao contido da mencionada crónica, eu non me inventei as datas, por suposto, seguín as indicacións dos medios de comunicación, tanto españois como cataláns, que tratan os temas desde primeira liña. Pero eles tamén se equivocaron, eu seguín e non dei a pista axeitada aos lectores de ARGIA. E iso preocúpame, porque, aínda que neste caso non era un gran erro, podía ser.

Naquel artigo tamén tratei unha hipótese central, lendo a máis dun, que o referendo non se celebraría e que o goberno de unidade saído das eleccións anticipadas ía proclamar a independencia. Despois das lecturas do fin de semana, fíxoseme difícil pero verosímil. Ao cabo dunha semana, e a excepción da calor, paréceme unha hipótese moi atrevida, aínda que saiba que é posible. Proclamar a independencia a finais de 2014 ou no primeiro semestre de 2015?

Demasiado aprisa. Se isto fixésese tan rapidamente, como di o sociólogo independentista Salvador Cardus, Cataluña -España sería un tanto para España no concurso de faltas de cero. Cardus ofreceu un punto interesante nunha entrevista ofrecida a semana pasada a Vilaweb: "Iniciouse unha loita que non vai dar lugar a un choque frontal, é unha loita de resistencia. Quen non cometa erros, ou quen faga o menos posible, gañará esta guerra”.

Aproveitando o CHOQUE, en cantas ocasións mencionamos o famoso “choque de trens” en tempos do Plan Ibarretxe? Eu unas cantas. Cantas veces lese agora con Catalunya-España? Unha vez máis. Quen introduciu o “choque de trens” nas nosas liñas e ondas? Nos nosos cerebros? Se alguén quere sementar o medo, é evidente que dese choque salguen mal dous trens, pero o peor. Por iso, o pequeno debería evitar aventuras perigosas, di o grande. Pero o pequeno non quere chocar, senón chegar a un acordo, e á imposibilidade, á fuxida, pero non ao choque. E co choque dos trens, coma se o concepto fose insignificante.

Tamén atopei as liñas de xornalistas da zona, e non me ocupo das barbaridades de Intereconomia e do Instituto Iturrama, senón da nosa actividade habitual, xa que a inercia do día a día fainos esquecer que o que escribimos é moi importante. Neste caso o xornalista está a valorar a carga da Ertzaintza no enterro de Joxi Lasa e Joxean Zabala e di: “Unha das maiores barbaridades que houbo nunca neste país”. E si, foi unha barbaridade a que a Ertzaintza cometeu no cemiterio de Tolosa, unha animalada para investigar e castigar os feitos nunha época na que tanto se dedica á memoria e o respecto ás vítimas. Pero “un dos maiores que houbo nunca neste país…”. A conquista de Navarra máis que as barbaridades de longos anos? Máis do que os soldados ingleses e portugueses queimaron San Sebastián fai 200 anos? Máis que o bombardeo de Gernika?

O outro perigo é o de GUAYISMO-RENA, o de facer un xesto á xente supostamente lectora, sen darse conta de como queda. A seguinte columna falounos do novo Congreso España contra Cataluña, que se celebrou en Barcelona, e que, en xeral, no estilo “todos son iguais”, contounos o aburridos que son os congresos ou como venden os contidos dos congresos a xornalistas e cidadáns estúpidos sen piedade; e que si, que os de Barcelona inventáronse co título, conseguindo así unha gran fama, pero que ao fin, o rabaño era como para dormirarse. Todo iso sen estar presente nese Congreso. Bo, os caprichos de escribir todos os días.

Lector, si lesmas no próximo 2014, ademais de rirme, dígalle por favor que non é peor que non darme conta. Feliz ano novo.