Non me considero un analista político rigoroso, pero compartirei a miña percepción do que está a pasar en Cataluña e do que penso que vai pasar. Refírome, por suposto, ao chamado proceso soberanista, que para moitos se volveu molesto; un proceso irreversible que, na miña opinión, levaranos uns meses a outro estado en Europa.

Creo que toda a estratexia está enfocada a NON realizar o referendo. É máis, nin sequera a tentalo. Curiosamente, a única esperanza á que podemos chamar unionistas sería que a consulta e o desexo de independencia alcanzasen unha maioría reducida, ou quizá a perdan. Pero se non se fai a consulta, haberá independencia.

A clave está en impedir que o Goberno central, o Parlamento español, a decisión dun tribunal ou o que sexa poida levar a cabo o referendo. Co peche legal de calquera vía cara á independencia, non haberá máis remedio que adiantar as eleccións. Non cabe dúbida de que o resultado será, como até agora, a maioría absoluta dos partidos independentistas, que o futuro Parlamento terá e reivindicará a lexitimidade democrática –aínda que sexa ilegítimamente– de proclamar unilateralmente a independencia. Para iso, insisto, é necesario que a consulta sexa inviable e non leve a cabo. A teimosía de Rajoy e Rubalcaba é fundamental para que o proceso leve a cabo como queira: coa secesión.

Que pode facer o goberno central neste momento do proceso ou en calquera outro momento posterior? Resposta: nada. O abandono da autonomía catalá é impensable, porque se produciría un enorme problema administrativo que ninguén sabería resolver. Primeiro, destituír ao Presidente da Generalitat e... a quen lle substituirían? E como?

Ademais, o Goberno central non pode esperar grandes cousas dos países estranxeiros, que son os máis vulnerables. Está claro que a ameaza de “botar” a sete millóns de cidadáns de Europa non se cumprirá, entre outras cousas porque eses cidadáns que se han autoseparado voluntariamente de España non perderían a nacionalidade española por iso, si cumprísese o artigo 11.2 da Constitución.

Así as cousas, á parte unionista queda un único camiño por percorrer. Negándose a negociar e sen que sexa capaz de aplicar o artigo 155 da Constitución, non tería máis remedio que facer efectiva a execución do artigo oitavo, que é dicir, a intervención armada.

En resumo. O referendo, a única opción razoable que teñen os unionistas, non se vai a celebrar. Iso é o que lexitimará a declaración unilateral de independencia, e a situación non poderá ser frustrada máis que á maneira tradicional, é dicir, coa forza das armas. Veremos ao exército nas rúas. Chegados a este punto, e de feito, os que estamos en dúbida, teremos que elixir antes ou despois entre nacionalistas e nacionais. Supoño que xa o elixín.

Manuel Delgado Ruiz é doutor en Antropoloxía pola Universidade de Barcelona, onde imparte docencia na mesma. Ten un blog chamado O cor de lles aparences e publicou o seguinte artigo o 13 de decembro de 2013.