Foi un gran pracer ver unha actuación do Ballet Nacional de Cuba. Non é só por gozar dunha boa danza, senón porque mil sensacións rodéanche en cada unha das súas actuacións. A perfección técnica non é o único, nin o máis importante; de feito, non iría a pola perfección cando me achegue a un deses belos espectáculos que dirixe Alicia Alonso. A perfección queda nun segundo plano para ofrecer a beleza nun primeiro plano.

Si, no Auditorio do Kursaal produciuse un bonito espectáculo cheo de erros ou imprecisións, pero encantador, ben feito, alegre e que che leva a outra época.

Coppélia é un dos títulos máis coñecidos do ballet tradicional, con música de Léon Delibes. Baséase nun conto de E.T.A Hoffmann e, en poucas palabras, conta a historia da tola ocorrencia dun tolo fabricante de xoguetes chamado Coppélius, que se namora dun boneco que el mesmo fai e que quere darlle vida, é dicir, o lado doce e cómico de Frankenstein.

O relato séguese moi facilmente na coreografía de Alicia Alonso, seguindo a versión de Marius Petit. Doutra banda, nótase o toque do director, xa que se ofrecen moitos números virtuosisticos e, en xeral, fáisenos unha coreografía brillante e alegre durante todo o programa.

Non se pode negar que este grupo lendario e as versións de Alonso teñen un certo carácter decadente, si. Unha escenografía moi simple, pintada, pero moi eficaz; traxes de cores, aínda que sinxelos… As sesións do Ballet de Cuba teñen unha beleza comprensible e próxima da simplicidad. O que moitas veces necesitamos.

En canto á interpretación, cabe destacar o extraordinario traballo dos protagonistas. Yanela Piñera, no papel de Swanilda, dá elegancia ao personaxe. É un baile elegante, fino, suave. Camilo Ramos, pola súa banda, realiza un traballo acrobático no rol de Franz, un baile sólido e preciso, espectacular. E Díaz fixo o xenial Coppélius, moi cómico, ben interpretado. De verdade, foi a estrela do programa. Talvez o punto negativo fose o dos numeros da escuadra alavesa. A precisión non foi a característica máis destacable. Interpretada con alegría e con intensidade, pero sen sincronización suíza.