Leire Bilbao ofrécenos unha interesante proposta neste libro. Desde o propio título pódese apreciar o toque de fantasía, a poética do texto, que estamos ante unha historia diferente.

Pero esta primeira impresión confírmase a medida que se vai penetrando nas páxinas. O primeiro capítulo, breve como a maioría dos do seu libro, está composto case de dúas letras: ZZZZZZZ e sssss, a primeira letra do soño, a segunda da mosca que dá voltas. E xunto a esas letras, só hai catro frases en todo o capítulo, entre elas: “Todo está negro”, “Escóitase o silencio”, “É unha mosca pola noite” e “Dando voltas ao redor da miña orella, coma se estivesen a dar voltas á bóla do mundo”.

Gorka é o narrador desta curiosa historia, un raparigo diferente, e ao longo dos capítulos saberemos, desde moitos puntos de vista, como sente, como vive, a través de narradores como Gorka, a súa nai, terceira persoa, pero o máis curioso é, sen dúbida, o de Gorka. Gorka é un mozo que sente mosca e ten vida de mosca: “Non hai ninguén no espello! ! –gritou Gorka–. Volvinme invisible! ! Como é posible? (…) iso é todo o que reflicte este estúpido espello. Non é todo iso. E tamén unha mosquita negra… Eu son esa mosquita negra que reflicte o espello. Amaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! ! -gritou Gorka.

E tal e como sucedeu no libro O cambio de aspecto de Kafka, que se cita no conto, aquí tamén se converte en protagonista o insecto. Gorka será Euli, sentirá mosca. E a partir de aí, temos relatos curtos sobre as moscas, que son máis familiares que as moscas. Así saberemos que, tras a morte da avoa, o seu corazón foi posto ao seu avó e que cando o avó dorme no sofá abre a boca como unha trampa para atrapar ás moscas; ou como cando unha mosca toca o tazón Miren cambia o cuenco a Gorka, ou…

Pero o lector ten a sensación dunha rede de arañas atrapadas nun ambiente que se crean entre si máis que o valor intrínseco desas pequenas historias que conta, ata que a chegada do novo veciño rompe con todo iso no final do relato, ofrecendo un final aberto e esperanzador.

A historia é fermosa, máis fermosa aínda coas imaxes suaves de Maite Gurrutxaga, coas súas cores pasteleiras e os seus debuxos xogando cos espazos, sen dúbida un conto interesante e recomendable que nos presenta aos protagonistas que saen dos estereotipos tradicionais.