Unha monxa acompañando a unha misa no
cárcere, unha actriz representando á
súa muller no
portal, os modelos na
pasaxe de
primavera, no
ronsel do champaña
do podio dos
ciclistas… Así aparecemos as mulleres no
escenario, en
silencio, espidas ou detrás dos
homes.

Hoxe en día podemos ser unha
cadea ininterrompida: mimo,
pintor, bertsolari,
alcalde… Por que
non reconstruír o
escenario e a arte?
Vestir
ou espir os sentimentos con palabras, porque
máis aló
da creación, a liberdade consiste en poder
elixir
como espirnos.

Antes de nós somos
once Maurizia
Aldeiturriaga,
porque foron capaces de cantar en solitario.
Reflectindo a feminidade,
cada un á súa maneira, con
bágoas, relinchos, suspiros, aullidos,
aplausos… Feixe saltar ao escenario
á avoa, á
nai, á filla!
Anímasche a liberar
á túa bruxa?