Seguramente son os nenos, a diferenza de nada máis, os que máis poden conmover os nosos corazóns. Pero ás veces, cando se fai un uso político-comunicativo dos mesmos, aínda que se faga cun bo fin, o pensamento revela todas as miserias do xogo bilateral. Nas últimas semanas rexistráronse dous casos moi significativos nos medios de comunicación.

O máis triste é o que pasou coa nena de pel branca, loura, atopada nun campamento xitano en Grecia. Moitos medios de comunicación desencadearon unha alarma racista: non é posible (sic) que unha nena con este tipo de fenotipo sexa xitana. Aínda por riba, ensináronnos aos habitantes do mundo que un neno louro de pel branca vale máis que o resto dos nenos, xa que é separado dos seus pais (ou secuestrado?). vivir é novo segundo a cor da túa pel. Por suposto, si o neno é xitano a maioría dos medios de comunicación non lle farán caso. É irónico ver como aos xitanos construír a fama de “ladróns de nenos”, mentres que, como se denunciou reiteradamente no Parlamento Europeo, a realidade é que os nenos xitanos son os que máis “desaparecen” relativamente das súas familias.

Ás institucións irlandesas non lles importaba cantos nenos xitanos son secuestrados ou desaparecidos, iso si, en canto o caso da nena grega difundiuse nos medios de comunicación a policía irlandesa quitoulles un fillo ás familias xitanas por ter o pelo amarelo e os ollos claros. Finalmente, as probas de ADN mostraron que a policía roubara aos seus fillos aos seus pais. Máis tarde sóubose que os pais da nena grega son dous xitanos búlgaros, pero o dano xa está feito, a maioría dos medios internacionais han colocado unha pedra máis para estigmatizar a unha minoría étnica.

Outro caso foi o da xitana kosovar Leonarda. A policía arrestouno para expulsalo de Francia cando se atopaba nunha excursión escolar. O binomio infantil e escolar abriu unha oportunidade para abrandar os corazóns entre quen traballan a favor dos dereitos dos xitanos e quen queren sacudir politicamente ao Goberno de Francia. Un político nacionalista vasco denunciou en Twitter a proposta de Hollande, o presidente francés dixo que Leonarda podería volver, pero non a súa familia, e para iso subliñou o carácter kosovar da nena. Pero Leonarda e a súa familia non foron expulsados por ser kosovares, senón por ser xitanos, razón pola que tiveron que fuxir de Kósovo.

Os guerrilleiros da UÇK e os extremistas nacionalistas albaneses empezaron a perseguir a todo tipo de xitanos en 1998. Unha vez terminada a guerra, cando as forzas militares da OTAN atopábanse en Kósovo, producíronse roubos, ameazas, queima de casas e asasinatos contra xitanos e outras minorías nacionais. As persecucións continuaron alimentando de cando en vez a onda de refuxiados. Antes da guerra, os romaníes tiñan 20.000 casas e hoxe quedan menos de 5.000. Trátase dunha lista interminable de casas queimadas e destruídas por algúns sectores albaneses, na localidade de Leonarda, en Kosovska Mitrovican son 700. En termos xerais, o número de xitanos en Kósovo antes da guerra situar entre os 100.000 e os 200.000, mentres que hoxe son só uns 40.000. Por iso, está ben criticar ao Goberno francés polo trato que dá aos xitanos dos Balcáns, pero non estaría mal denunciar onde e como empezou a persecución e a fuxida dos romaníes de Kósovo e dos Balcáns.