Trátase dunha reflexión de alguén que segue os asuntos da política fundamentalmente nos medios de comunicación, aínda que de cando en vez beba de fontes extraordinarias. Unha reflexión de alguén que está convencido de que a política foi máis aló dos partidos e das institucións. Outros complementarios.

Pasaron dous anos desde aquela semana que marcou o fito. Esta calor tivo despois altibaixos, incluíndo calafríos, o que indica que o corazón e a cabeza non teñen por que ser da mesma temperatura. Por tanto, ao entrar na nova aposta estratéxica é bo asumir que o camiño se fai en marcha, en transición, a velocidade variable, alimentando continuamente o rumbo, pondo novos fitos, aprendendo de viaxe, reforzando as condicións e gozando das alegrías do momento. Pero todo o que existe e o que non existe, necesariamente comprendido dentro dun proceso.

O proceso é a clave, moito máis que unha política unidimensional. Tal e como se leu nun editorial, unha política tridimensional, con empuxóns sociais, asumindo riscos, abandonando dunha vez por todas os tabús, de verdade transversal... en definitiva, unha política de cambio. Eu engadiríalle outro elemento: a escala, no espazo e no tempo, porque en ambos se mide a credibilidade dunha aposta, e o que non é crible non ten futuro aínda que sexa presente. Algúns incidentes poden estar relacionados con iso.

De feito, o obxectivo a longo prazo ten necesariamente direccións a curto prazo. Perspectiva crible en todos os prazos. Non limitemos a folla de ruta ao ámbito do conflito, todas as apostas necesitan folla de ruta!, máis aínda na crise. Porque antes de pasadomañá. Por tanto, a escala segue sendo, sinto os diferentes ámbitos da esquerda soberanista. Parlamento de Gasteiz, Parlamento de Pamplona, Goberno de Gipuzkoa, País Vasco Norte, Udalbiltza... E a verdade é que me custa recoller os fíos destes ámbitos de influencia nunha folla de ruta clara e completa. Mátanseme. Un salto demasiado grande, na miña opinión, desde a inevitable xestión pragmática de hoxe cara ao futuro Estado Vasco. Salto a cumprir en todos os prazos. Por tanto, correspóndelle a EH Bildu elaborar unha folla de ruta completa e propia, propia.

Agora dicimos Euskal Bidea. Eu diría que a rede viaria vasca, que encadea espazo e tempo no xugo da actividade política. O que dá tanta importancia ao de mañá, disipando o medo a caer no pragmatismo. Sen pausa nas liñas principais e alimentando continuamente a pulpa. Rede tridimensional de velocidade moderada. E, sobre todo, crible para a maioría social. Velaquí a medida.