Cal foi o teu primeiro contacto coa danza?

O primeiro contacto tíveno como espectador mentres vía as obras de danza contemporánea que se facían na antiga sala A Fundición. Cando era estudante en Vitoria comecei a recibir clases. Formeime en técnicas de improvisación e contacto. Recibín algunhas axudas para a creación e enseguida empecei a facer pequenas pezas. Traballei como afeccionado durante un par de anos cos meus amigos, e en 2001, chamoume Damián Muñoz para un traballo (tamén bailarín gasteiztarra, vive en Barcelona e Milán) e decidín quedarme en Barcelona. Entón realmente empecei a bailar. Ao final decidín ir a Bruxelas porque me interesou a compañía de danza Ultima Vez. Até 2009 traballei nesa compañía e agora traballo como solista. O ano que vén volverei traballar con eles, con motivo do seu último traballo, na xira.

Presentaches a The Darling Scenes como solista. Como en anteriores traballos, crea unha relación especial co público. Míralos, sinálalos, adquires a súa actitude. Gústache provocar ao público?

Encántame crear un vínculo especial, proxectar algo máis alá do espazo escénico. Máis que provocarme, diría que trato de buscar conexións co público, non evito a súa presenza e si alguén me observa, debo saber que é real. Sobre todo neste último traballo, o personaxe sente acurralado, esa presenza é evidente.

Pódese crear por crear ou a creación debe ser sempre a meta de mostrar?

Sempre estamos a crear por crear. Con todo, ás veces tes que aclarar o rumbo ou as intencións, tes que estruturar o que estás a facer, pero na base está ese compoñente, crear. É absolutamente útil por crear, á fin e ao cabo está a facer o mesmo traballo fisicamente. Cando creas, por crear, ou cando bailas, por bailar, é absolutamente lexítimo.

O público dá outra dimensión á obra?

Por suposto. O obxectivo final é compartir algo para que sexa visto. Créase unha especie de intercambio, e esa mirada externa completará o que estás a facer. Por iso, é importante falar co público, saber que é o que lles gusta. O máis interesante é que con esa mirada exterior complétase a obra de teatro. É o obxectivo final da creación, interésame especialmente o que traerá de volta o traballo realizado.

Neste último traballo, The Darling Scenes, ademais do movemento, usas a palabra, mesturas diferentes tendencias escénicas.

Si, neste traballo hai varios rexistros diferentes. É similar á miña traxectoria, bastante heteroxénea. Á fin e ao cabo, somos iso, un saco, no que metes todo o que aprendiches ao andar e mestúralo todo. Fixen cousas moi diferentes, e iso tamén se reflicte neste traballo. O corpo, en si mesmo, ten moitas características como medio de expresión. Pódense dividir en disciplinas, pódese entender como unha danza teatral. Creo que son as artes escénicas en xeral. Á fin e ao cabo, a voz tamén é unha das características do corpo, o camiño cara á comunicación. É como afinar un instrumento, onde queres chegar para comunicar o traballo que fixeches. Ao final, saíume de forma natural, pero é verdade que ten moitos rexistros. Non existen normas. O mundo abstracto é tan útil como o puro realismo, tal e como se mostra neste último traballo. A creación debe depender do momento e das necesidades de cada un.

Fuches a Bruxelas porque en Euskal Herria non hai traballo para bailaríns?

Non hai posibilidade de traballar profesionalmente como bailarín. E non hai traballo para bailaríns, en primeiro lugar, porque non hai compañías sostibles. Cada un crea o seu, e boa sorte! Non é posible. Para ter unha carreira profesional hai que saír ao exterior, para poder crear un traballo e poder ensinalo 100 veces. En Bélxica a profesión de bailarín é unha profesión máis. O traballo free lance tamén se impuxo, pero tamén é unha oportunidade para traballar nunha compañía e ter un contrato de traballo. Si hai servizos permanentes, a xente vive de aí, forman unha familia, e o resto. Alí iso é máis normal, aquí é inviable.