Cóntannos que neste libro Mari Luz Esteban utiliza a fraxilidade e a vulnerabilidade como ferramentas, que lle interesan os choques entre o amor e a liberdade, de onde o sangue salgue a miúdo. E é verdade. Pero o que fascina ao lector non é só a capacidade de explorar os límites dos sentimentos, senón o propio estilo: mesurado, equilibrado, emotivo… e é duro: “Pero/ confésoo/ a morte da miña nai fíxome máis libre/ fíxome un camiño propio/ outra vida?/ na amargura da dor/oh a forza interior dos paradoxos!/ regaloume a posibilidade de nacer por segunda vez”. Hai que ler o libro para entender o amor e a coherencia que gardan estas palabras.

A escritora asume as súas contradicións cunha fermosa voz de muller e axítaas conducíndoas aos campos da poesía, lémbraas, maldías. O libro é, na maioría dos casos, un vividor, pero á conciencia crítica fáiselle tan pouca marxe como ao corpo e á celebración da vida. Á fin e ao cabo, oponse á imaxe tradicional da muller, desafía o normal. Esquéceche, pois, dunha muller que vive segundo os demais, dunha muller que non pode facer nada por si mesma e para si mesma. Si queres escoitar a forte voz temblorosa da muller adulta no medio da hipocrisía e saír do paraíso barroteado da igualdade formal, este é un libro para ti. Oier Guillane dixo nesta mesma revista que é un libro que pon de manifesto discusións, “formas que a algúns nos resultan insólitas”. Máis que con análises literarias enxeñosos, é mellor achegarse co corazón á actividade do escritor, a este relato idealizado da vida mesma.

O pracer mantense na lectura. A morte da miña nai fíxome máis libre. A eternidade ás veces se condensa nun instante. Outras veces pasa o tempo lentamente, e ao mirar cara atrás observamos que voou, desfacendo a inocencia: “Estiven alí a véspera de Todos os Santos,/xunto ao paraíso no que tiña tres anos”. Mari Luz Esteban utiliza unha linguaxe lisa e narrativa, pero paréceme que o lector estará a gusto porque tamén crea un ambiente etéreo, o lenzo de seda e a palabra máis lixeira en exemplos cheos de simbolismo: “Talvez tivese razón aquel amigo cando me fala entre min e os meus achegados/coa cortina invisible que tecín”. Terrible é o título, fermoso e suave o canto.