A propia portada deste libro atrae a atención do lector: Imos cazar un oso, é dicir, temos que cazar a un oso. E na imaxe que toma as dúas peles (a portada dianteira e a traseira), o pai aparece feliz cos seus fillos e o can, xogando, saltando nun campo. Imos cazar un oso e non temos medo, imos xogar, xa veredes, imos cazar un oso!

Michael Rosen adaptou a coñecida canción infantil e escribiu este libro, e Helen Oxenbury, seguindo o ton e o estilo do relato, fixo as ilustracións. Nelas veremos que se alternan cores e negros nas imaxes, e a elección das cores tamén está relacionada co ritmo do libro: cando apareza un obstáculo, unha dificultade, unha inmobilidade ou lenta, unha imaxe en branco e negro… a solución a esta dificultade verase na páxina seguinte, en cores, os membros da familia avanzan, no camiño da captura do oso. Este xogo, a superación das molestias, prolóngase até chegar á cova do oso, onde tras a pregunta “QUE ES ESO?” a situación cambia radicalmente. Un nariz relucente e húmido! Unha orella grande e peluda! Dous grandes ollos asombrados! ES UN OSO! !”, e o que até entón era un xogo convértese nunha escapada rápida e de súpeto, seis escenas sáensenos da cova, correndo no medio dunha tormenta de neve, a través do bosque… e nas seguintes páxinas catro escenas, entrando en casa, escondéndose no interior da casa, para acabar coa única imaxe que alberga as dúas últimas páxinas. É dicir, a través das imaxes se quixo reflectir o ritmo intenso dos acontecementos e a gravidade da situación.Ao

falar do estilo das imaxes, mencionamos que ao longo do álbum preséntasenos unha estrutura repetitiva, que é a forma simple e adquirida de atrapar ao lector. A familia riseira sae a pasear co can, “Imos cazar un oso. Anhelaba atrapar a un oso. Que día tan fermoso! Non imos con medo”, e nese percorrido atoparanse coa herba alta, o río frío profundo, o barro denso húmido, etc., pero buscarán unha solución a cada inconveniente e avanzarán na herba, chapoteando na auga, no barro dos cirios… e tipi-tapa dentro da cova. Pero cando se toquen co oso terán que retroceder da parede á cisterna, da cova á herba, e da herba a casa.

En casa, pero “Oh, non! Ao dicir “Esquecéusenos pechar a porta”, aparece un dos momentos máis graves do álbum, o oso diríxese cara á casa, coa porta aberta e a porta pecha a última hora polas escaleiras.

É un libro para gozar da caza do oso, despois duns momentos de calma, despois de pasear coa familia por campos, ríos, bosques e montañas, para asustarnos da angustia da cova e para rirnos da causa dun cegador final.