Momento de mostrar o saco
dos recordos:A
humilde familia, a igrexa e o
rezo dun
vello caserío, o
respecto por encima, no
“Eu pecador” o
vestido pegado.
Falta de diñeiro enchéndose
unhas doutras.
Oito irmáns maiores e
o último neno… Sen
esquecer que es unha
muller feliz.

Ás raparigas que
empezaron a servir ao
catorce anos era necesario obedecer
primeiro, día e
noite, a pesar de que gañaran
pouco diñeiro
de obreiro nalgún lugar da
vida, educaran ben.
Era necesario aprender a
coser á prancha
e
a coser cando se desesperaba case…
Facer noivo e
gañar indulto!

Quince a dezaseis
anos: sen poder caber
dentro, que a única explicación era “coidadosa” e “coidadosa”, namorándose cada semana
dun chiflado diferente, sabendo de todos



que non entendía nada, contando cando

chegará a tarde do domingo, e non mirando con

vergoña ao mozo que
lle gustaba… Hoxe volverá ruborizarse
lembrando aqueles momentos.

Coida
do que tiña que estrearse, durante seis
anos, en matrimonio con
noivo e igrexa!
Como puidera esquivar tan de súpeto os temores
que sempre lle precederon?
Pero vinte e un anos
parecen moitos!

Tanto unha parella idílica como un neno un
pouco corrixido, dous e tres
cueiros e ungüentos…
Aínda que sexa ama de
casa, parece criada!

Os anos pasan
e o corpo se torpe con
boas escusas: os fillos, a
casa ou o marido.Un
novo cambio faille
tremer a liña da
soidade cada vez máis
cerca… Un lixeiro
esquecemento do seu aspecto
de
amar,
pero a forza dos latexados de corazón que aínda
lle ouvían deuse
conta de que o único que falta é gozar.

Con corenta e quince
anos
de cortesía xa é difícil de crer
que o tempo de
cambio sexa sempre tan tímido e
que
agora nada lle impide deixarse sorprender
por todos os que o coñecían.
Aínda que non sexa parente,
esposo ou filla:
“A cita de
Errikotxera” é a mensaxe de
Ainhoa*… Quizais o verso
confundiulle un sentimental.

*Ainhoa Agirreazaldegi