En The Guardian, Nafeez Ahmed, Wikipedia escribe directamente sobre medio ambiente, xeopolítica enerxética e crise económica. É o director do Institute for Policy Research and Development, unha asociación que investiga as crises económicas, ecolóxicas e enerxéticas. O doutor de orixe bangladeshí insignia na universidade. Entre os seus libros destaca A User’s Guide to the Crises of Civilization (Guía do usuario da crise civilizatoria), un documental baseado no cal se pode ver por Internet con subtítulos en castelán: A crise da civilización.

O 30 de agosto, Ahmed publicou en The Guardian “Syria intervention plan fueled by oil interests, not chemical wapon concern” (a intervención en Siria está impulsada polos intereses do petróleo, non polas preocupacións polas armas químicas). Non implica unha explicación completa da guerra, pero si unha visión que se necesita para situar ben calquera explicación.

Que ninguén espere a morneza de Bashar Ao-Assad: “A falta de lexitimidade deste réxime e a lexitimidade da rebelión son moi evidentes”, sinala Ahmed desde o principio. Ao final: "Non hai dúbida de que Assad é un criminal de guerra e que o seu goberno ten que ser derrubado. A cuestión é saber a quen substituír e a quen defender os seus intereses”.

Os disturbios polo cambio de autoridades en Siria comezaron moito antes que o ataque químico do 21 de agosto ou mesmo a revolta da poboación no verán de 2011. Seis anos atrás, George Bush xa anunciara na prensa de 2007 que dera luz verde ás operacións de derrocamento do Goberno iraniano.

Ese mesmo ano, Seymor Hersh mostrou na revista The New Yorker que as operacións clandestinas estaban organizadas en Oriente Medio, ademais de en Irán, en Siria e en Líbano, onde Arabia Saudita se atopaba concentrada nesas operacións.

O ex ministro francés de Exteriores, Roland Dumas, asegurou hoxe en televisión que as autoridades británicas recoñecéronlle en 2009 que estaban a preparar o asalto a Siria.

Segundo Nafeez Ahmed, cando no verán de 2011 os cidadáns saíron á rúa en Siria protestando pola escaseza de enerxía e o encarecemento dos alimentos producidos pola seca, os ingleses levaban anos dando adestramento militar aos grupos da oposición contra Ao Assad.

Ahmed lembrou nunha conferencia a gema que o xeneral americano Wesley Clark, ex secretario xeral da OTAN, dixo e aínda pode escoitarse por Internet: Pouco despois dos atentados do 11 de setembro de 2001, expúxose no ministerio de defensa estadounidense “atacar e destruír durante cinco anos aos gobernos en sete países, empezando en Iraq, Siria, Líbano, Libia, SOMALIA, Sudán e Irán”. O propio Clark di claramente que a clave da estratexia é controlar Oriente Próximo, tan rico en gas e petróleo.

Pouco petróleo, pero boa localización

Para coñecer a estratexia de Estados Unidos, Nafeez Ahmed proponnos ler o “Unfolding the Future of the Long War” (Emerxendo o futuro da longa guerra) que a compañía de seguridade RAND escribiu para o Exército en 2008. Para acceder á gratuidade, só tes que consultar o título de Internet.

Long War, hai unha longa guerra en marcha. Por que? “As economías dos países industrializados seguirán apoiándose en gran medida no petróleo, un recurso estratéxico importante”, afirma RAND. “As reservas de petróleo coñecidas están nos territorios onde a rede de salafistas-yihadistas ten as súas forzas. (...) As fontes do Golfo Pérsico dominarán a produción mundial de petróleo no futuro. Por iso, esta comarca terá unha prioridade estratéxica e esta prioridade verase confundida sen cesar coa necesidade de seguir unha longa guerra”.

O documento de RAND describe a partir da páxina 96 sete estratexias para conseguir a vitoria nese Long War. Un é o Divide e Rule que Roma ensinou hai tempo, divide e dominarás. No caso de Oriente Medio, aumentar as diferenzas entre os rebeldes salafistas-yihadistas para que acabe coas súas loitas.

Operacións encubertas, guerra non convencional, apoio ás forzas de seguridade locais... pero sen complexos: “Os líderes dos Estados Unidos –propón RAND ao Exército– poden aproveitar o conflito continuo entre xiítas e sunnitas, apostando entre musulmáns polos réximes conservadores sunnitas e contra os movementos xiítas liberadores [Shiite empowerment movements]... apoiando, si é necesario, gobernos sunnitas e autoritarios que sempre son inimigos de Irán”. O informe falaba de axudar aos réximes de Arabia Saudita, Exipto e Paquistán... ver que pasou en Exipto.

Doutra banda, o conflito entre xiítas e sunnitas tamén existe unha manobra de diversión para Estados Unidos. Para os expertos da RAND, Al Qaeda está moi preocupado pola forza dos xiítas, que poden queimar a munición que pola contra usarían contra Occidente, que se preocupen un pouco máis de Irán e menos de nós.

Para 2008, RAND anunciou que Siria se enfrontaría a unha crecente escaseza de auga, coa previsión de que se produzan conflitos por falta de auga. Non se cheiraban entón as primaveras árabes pero en canto aos riscos para a subministración de petróleo de Occidente Nafeez Ahmed destacou que pronto se demostrou que os expertos neoconas de RAND non estaban totalmente equivocados.

En 2009, Siria non aceptou a firma con Katar do contrato para a subministración de petróleo deste reino, de Arabia Saudita, de Xordania e dunha tubaxe a Europa por Siria. Moi alternativamente, asinou en 2012 un memorándum con Irán e Iraq para que o gas destes traia aos portos de Siria para que chegase ao Mediterráneo.

“O tubo Iran-Iraq-Siria –escribe Safeez Ahmed– era dar un ‘bofetón’ aos plans de Katar. Non é de estrañar que o príncipe Saudita Bandar bin Sultan, no seu empeño de que Rusia se divertise socialmente, dígalle ao presidente Vladimir Putin que calquera réxime post-Assad estará plenamente en mans de Arabia Saudita e non competirá con Rusia por levar gas a Europa por Siria. Putin respondeu que non e o príncipe Bandar lanzouse ao asalto militar”.

A guerra de Siria é unha parte máis da Longa Guerra de Oriente. O vasco debería lembralo cando lle poña gasolina ao coche.