Refírome a De que me falo de correr de Haruki Murakami durante o verán acompañoume a narración autobiográfica, xunto á guía ilustrada de drogas From chocolate to Morphine. Non sei si a lectura que me atrae o día a día ou a que lin fanme moverme, porque fun a correr gran parte do verán e heime embriagado na festa.

Murakami analiza a interacción entre ser corredor de fondo e escribir novelas longas, e para el, como para min, as características do adestramento para un maratón, ou unha carreira máis humilde. Refírome á resistencia, a constancia e a concentración. Pola contra, hai quen cre que o escritor debería levar unha vida o máis insalubre posible fuxindo da orde pública e dos bos costumes e non confundirse na inmensa actividade deportiva do xaponés, aínda que Murakami até os 30 anos foi o guía e xefe dun club nocturno, despois de tomar a decisión de empezar a escribir novelas seriamente para deixar esa vida.

As declaracións de varios consumidores e creadores de drogas que aparecen na guía From chocolate to Morphine ensínanme a emprender a creatividade a través das drogas. Coñecín a un escritor que necesita coller anfetaminas, un pintor aferrado á cocaína, un poeta vinculado ao Valium, un cantante que se rendeu aos opiáceos, un novelista ao que o peiote iluminoulle o camiño, un guionista ao que o PCP esperta poderes psíquicos. Para aumentar a creatividade, ou como fonte de inspiración, os autores recorreron tradicionalmente ás drogas.

Tiña, creo, unha idea previa derivada da experiencia. Debido aos pobres resultados que obtiven ao escribir drogado, decidín axudar correndo para evitar a escritura, o café, as pílulas, o alcol e outros. Deixar as drogas para a esmorga e vivir a ilusión de equilibrar as prácticas “non saudables” a pesar do maniqueo. Corrompéuseme a idea de coñecer drogas endóxenas este verán. O cerebro xera drogas endóxenas, fabricando sustancias químicas e incidindo na nosa mente, pensamento e accións. O catálogo é tan amplo como variado. Os nosos endorfinas poden producir a maioría dos efectos dos opiáceos, a nosa adrenalina e noradrenalina son sustancias estimulantes. As hormonas sexuais, pola súa banda, son antidepresivas. Do mesmo xeito, podemos sentirnos “elevados” correndo, meditando ou escribindo. Os límites da drogadicción e a ausencia non están, por tanto, onde eu penso, nin tampouco os da salubridade.

Curiosamente, o poder destas drogas é o que máis me custou verme de noite. Bailando unha música Progresive, rodeada de xente e baixo un ceo estrelado, sentín unha unidade total co resto das almas corporais sudoradas, tanto as sustancias non consumidas como as introducidas até o tope, xa que todas nos drogaban da mesma maneira os “subidones” de participación e asociación social, é dicir, os “coloquios” do sentimento de unidade. Como parece que pasamos o día andando, e tendo en conta este texto, estou a pensar que realmente estou no banco. Por certo, agora entendo mellor a estratexia da campaña que en 1998 o Ministerio do Interior español lanzou para o Plan Nacional de Drogas. A tradución errónea da lema a lume de biqueira sen drogas fixo que o lema se convertese en “Non a descansar, sen droga”.

Foi no acto onde supostamente se cometeron os erros, e o que entón me produciu non poucas gargalladas, hoxe é unha verdade institucional profética sobre as drogas.