Depilación. Sujetador. Un cheiro bestial. Tabú menstrual. Clitoris. Gústame falar diso. Porque tamén é posible traballar no feminismo expondo temas que condicionan a relación que cada día temos co noso corpo por ser mulleres. Para moitos son temas superficiais, pequeñeces burguesas. Din que si vivise nO Salvador tería máis preocupacións, non as feministas dO Salvador (que tamén loitan contra as opresiones vinculadas ao corpo), senón os arrogantes homes de esquerdas. Eles saben cales son os problemas reais das mulleres: asasinatos, ablación, violacións nos conflitos. Cando falamos das nosas vivencias, din que somos uns estúpidos voitres.

Pero non son elas, senón as feministas, as que loitan contra as violencias machistas extremas. O obxectivo das feministas é defender todos os dereitos das mulleres, e nesa loita temos claro todas as vulneracións graves e menores de dereitos (hai algunha pequena violación?). que están unidas, que a mesma fonte é unha sociedade heteropatriarcal, capitalista e racista, e que non podemos destruíla si non pomos en evidencia todas as súas caras e consecuencias.

O dereito ao aborto cambaléase constantemente, porque nesta sociedade non está claro que só un é dono do seu propio corpo. A depilación parece un tema lixeiro, pero entón, por que é tan raro ver a unha muller con patas peludas pola rúa? Si trátase dunha decisión persoal, por que produce reaccións violentas –presións en casa; bromas no grupo de amigos; agresións na rúa–? Por expresar unha mensaxe política, o mesmo que defende o dereito ao aborto: “As ordes da feminidade ao carallo! O meu corpo é meu”. Púxose
de moda o concepto de “micromachismo” de Luís Bonino, que serve para identificar os malos tratos cotiáns. A violencia de xénero no ámbito da parella non é só unha malleira ou unha ofensa, senón xestos de desprezo persistentes, control (por exemplo, mirar mensaxes de teléfono), puñaladas contra a autoestima: “Estás gordo”. “Ti que vas saber?”. “Non serve para nada”. A violencia machista non é unha secuencia de agresións illadas, senón un complexo proceso de dominación.

Pero quen mide o micro e o macro? As mulleres sabemos que hai moitas formas de violar a nosa vontade e que cando un home nos humilla “suavemente”, a miúdo fai máis dano que un bofetón. E que as “pequenas” agresións que vivimos cada día con desesperación (cando nos tocan o cu no metro, cando nos din obscenidades na rúa, cando nos discriminan no traballo...) acumúlanse en nós mesmos, deixando unha pegada que non é “micro”.

Si falamos de micromachismos, unha resposta ás microrevoluciones pode ser un camiño posible. É unha responsabilidade excesiva destruír o sistema patriarcal do milenio, pero na miña man está vivir, muller, o máis libre posible; romper aos poucos as regras da sociedade sexista (asumindo as miñas contradicións) e compartir ese proceso de empoderamiento con outras mulleres. No caso dos homes, ese tamén pode ser o reflexo sincero dun compromiso igual, deixar de lado as actitudes “rebeldes”, renunciar aos privilexios da masculinidad sen esperar aplausos.No
feminismo sinto que cada vez somos máis os que pomos o coidado (connosco e cos nosos compañeiros), o humor e o pracer no centro en lugar dunha militancia exixente. Porque a mellor solución e vinganza contra o machismo é ser homes libres e felices.