Manto, 1459. O Papa Pío II reuniu no Concilio aos representantes dos países cristiáns para organizar unha nova cruzada contra os turcos que non cesaban de avanzar desde a toma de Constantinopla. Pero, salvo excepcións, os líderes europeos non fixeron caso da convocatoria, que estaba envolvida nas súas propias hostilidades. Unha das dúas excepcións foi o rei húngaro Mattias Corvinus e a outra o príncipe Vlad II de Valaquia, tamén coñecido como o exaltador, máis coñecido desde que Bram Stoker creou en 1897 o personaxe de Drácula.

Ambos os dirixentes tiñan moi preto aos turcos e, por tanto, eran eles os que máis interese tiñan en que a proposta do Papa saíse adiante. Decidiron facer un Pío II.arekin e o Papa deulles 40.000 ducados para formar un exército que detivese aos turcos e déselles permiso para unirse a eles. Alentado polo apoio económico do Papa, Vladen decidiu non pagar o imposto que o sultán Mehmed II esixía como xesto de submisión –500 homes para o exército de 10.000 ducados e genizares-. Non podendo aceptar o desprezo, o sultán ordenou matar a Vlad. Para iso, o xeneral turco Hazma Bey solicitou reunirse co príncipe de Valencia coa escusa de pactar as condicións dun novo acordo con Turquía. Vlade sabía que esta reunión era unha trampa, adiantouse aos seus inimigos e espoleó a todos os membros da delegación turca. Sen informar ao Papa e aos aliados húngaros das súas intencións, o príncipe cruzou o río Danubio e atacou ao exército otomán. Ao redor de 20.000 soldados foron pisados, formando un enorme bosque de paldas e cadáveres.

A través das palabras do seu representante, Nicola di Modrussa, o Papa tivo coñecemento dos actos de Vladé: “Algúns morreron esmagados baixo as rodas dos carros, outros foron espidos e desollados, outros foron queimados á brasa, a maioría morreron empalados, os vultos metéronselles polo ano e, tras atravesar as vísceras, saíron da boca”.

Cando o líder espiritual do cristián tivo noticia destes horrores contra a moral cristiá, non fixo nada. En definitiva, os obxectivos políticos, o rastrexo dos otománs, e o bosquecillo de pesadelo de cadáveres era unha arma psicolóxica eficaz contra os infieis.