Desgraciadamente, o macroproyecto do Tren de Alta Velocidade que nos impuxeron, ademais do dano ecolóxico, económico e político, está a causar un gran número de vítimas humanas. Estes días dous feitos volveron a pór sobre a mesa o sinsentido do proxecto faraónico e antisocial: A morte dunha persoa que estaba a traballar nas obras de Bergara e as mobilizacións que se levaron a cabo contra este proxecto. Xa son sete os traballadores que faleceron nestas obras en accidente laboral desde o ano 2008. As persoas inmigrantes e subcontratadas son vítimas humanas, vítimas da precariedade e das precarias condicións laborais que as institucións públicas responsables do proxecto (Goberno Vasco, Goberno de Navarra, Goberno de España e Francia) non deberían aceptar.

O TAV conta con outras vítimas. Familias que viron como se perdeu a súa contorna e o seu lugar de residencia, incluídas as súas casas e as súas terras, e que sufriron unha perda irreparable a cambio de contraprestacións baratas e vergoñosas. Os pobos que destruíron a súa contorna natural tamén son vítimas. Traballadores e cidadáns que viron minguados os seus dereitos sociais e laborais por falta de diñeiro e que perderon o seu benestar. De feito, non hai diñeiro, pero gástanse millóns de euros nunha obra que está condenada a ser unha nova Lemoiz. O Goberno de Lakua ten présa por construír o ferrocarril, pero para iso contraeu unha débeda de 1.400 millóns de euros co Banco Europeo de Investimentos. En definitiva, os vascos son vítimas, porque nunca se lles preguntou si queren que esta obra faraónica saia adiante.

Agora é difícil reparar o dano causado a estas vítimas. En primeiro lugar, que anuncien a moratoria das obras, e o seguinte paso pode ser a paralización definitiva do tren que non ten parada.