En pleno verán presentáronse dous novos libros de poesía: A morte de Mari Luz Esteban fíxome máis libre, da man de Pamiela, e devandito por Mikel Ibarguren, da man de Utriusque Vasconiae. A primeiro fala polo camiño do auto-narración, da relación entre liberdade e amor, da intimidade como camiño cara á poesía: “Lembrou o que algunha vez lin nalgún sitio, que nos construímos disfrazando o que somos”. O segundo, cunha voz enmarcada no exilio, co eco que todo conflito deixa nos corpos dun mesmo e dos demais, levando a vivencia á palabra poética, a dor e a esperanza que poden producir os medios non negados polo extremo: “pero por encima de todos os realismos, por baixo de todas as críticas literarias, teño razóns poéticas para seguir escribindo”. Quizá a verdade dun mesmo non é máis que unha ficción compartida; si é así, a poesía pode ser unha ferramenta de desgarramiento compartido, un medio posible para recoller a memoria non histórica. No caso de Mari Luz Esteban, situándonos no contexto dos recordos de xénero, cada vez descóbrenos formas que a algúns nos resultan estrañas, cada vez máis evidentes as contradicións e os debates, cada un co outro. No traballo de Ibarguren atopei o enorme eco humano que teñen nas persoas as vivencias de hoxe en día nun sentido moi estrito, sen arrincar a dor dos ollos da realidade, cunha firme vontade de avanzar. Nestes libros atopei as vías para ler as inquietudes, as dores, os desexos que se poden atopar na sociedade actual, en plena poesía.