Cando vin nas celebracións a algúns dos que loitan contra a central nuclear de Garoña fai seis ou oito meses, tiven sentimentos estraños, porque non pensaba que os poderes económicos, simplemente, pola súa descoordinación, botáseno tan facilmente.

A central está pecha, pero os que así o anunciaron tamén indicaron que a pecharon por motivos económicos, como consecuencia das obrigacións impostas pola nova lei de enerxía do Estado español. E o primeiro que dixeron foi: “A ver como adaptamos a lei para que a central volva funcionar, porque non hai problemas de seguridade”.

Nalgúns momentos pensei que os problemas de descoordinación entre a empresa que xestiona a central Nuclenor e a administración de Madrid foron o motivo principal dos sucesos dos últimos meses. A este eixo hai que engadir as normas europeas relativas á seguridade nuclear.

Sen dúbida, o futuro de Garoña vai estar condicionado por moitos factores que, co paso do tempo, van aparecendo novos, non previstos. O poder económico enmarcará o debate no terreo do práctico, é dicir, a central é segura e as épocas de crise económica non son as máis axeitadas para abandonar este tipo de métodos. Os mesmos argumentos utilizaranse para oporse á central: a seguridade nunca será suficiente, e economicamente, unha vez pecha, a central seguirá xerando gasto debido aos residuos.As
autoridades teñen un ano longo para cambiar a lexislación e pór en marcha Garoña, e se as cousas non cambian moito, Garoña marcharase, porque, como xa mencionamos en máis dunha ocasión nestas liñas, pechar a central é unha cousa e derrubar outra. O primeiro é tecnicamente sinxelo, o segundo non ten solución aínda. Por tanto, o de Garoña tocará moi longo, moi longo.